Alfa 166

(w nawiasach osiągi wersji ze skrzynią Sportronic)

Dane techniczne wspólne dla wszystkich modeli Alfy 166:

rozstaw osi: 2700 mm
wymiary (dłg/szer.): 4720/1815 mm
napęd przedni
poj. zbiornika paliwa: 72 ltr
poj. bagażnika: 490 ltr

Opis projektu na podstawie artykułu Auto&Design (1988)

OSTATNI PROJEKT DA SILVY

Podążając za rewolucyjnymi zmianami w projektowaniu wyglądu samochodów spowodowanymi wprowadzeniem modelu 156, Alfa Romeo zdecydowała się kontynuować odświeżanie obrazu marki również w przypadku swojego flagowego modelu – Alfa Romeo 164. Modele 156 i 166 zostały zaprojektowane w zasadzie równolegle, a ich podobieństwa są dość oczywiste: wysoko położona linia nadwozia, niewielkie okna i szerokie błotniki. „Mimo to, przesłanie zawarte w projekcie jest całkiem różne” mówi Walter de’ Silva szef Alfa Romeo Centro Stile. „Cel projektu był inny, ostatecznie bowiem samochód, który byłby wyjątkowo przeładowany sportowymi ozdobnikami mógłby być nie całkiem odpowiedni dla docelowej grupy odbiorców, których średnia wieku jest wyższa niż w przypadku 156.” (przyp. autora: trochę źle ocenili grupę docelową ;-))

Od RT do projektu 936

Poszukiwania następcy dotychczasowego flagowego modelu 164 rozpoczęły się w 1990 roku. Na początku skupiono się jednak na próbie znalezienia nowej wersji sedana ze stajni projektowej Pininfariny. Projekt nazwano RT, aby oznaczyć całkowite przeprojektowanie 164-ki (it. RT – Restyling Totale). Zaprezentowane projekty, zaproponowane w tej początkowej fazie, pochodziły od Pininfariny oraz Alfa Romeo Centro Stile (projekt nazywał się w tym czasie 934/935). Wybrany został projekt Alfa Romeo Centro Stile jednak decydenci Fiata, a dokładnie Paolo Cantarella, optowali raczej za powrotem do podstaw i zaprojektowaniem zupełnie nowego samochodu. Był to początek projektu o nazwie 936, prawdziwego ojca 166-tki. Inspiracją modelu koncepcyjnego był szkic Wolfganga Eggera, projektanta Alfa Romeo, którego de’ Silva określał jako: „Najbardziej włoski Niemiec jakiego znam”.

Projekt Egger’a był własną interpretacją Alfy coupé. O rozwinięcie tego projektu do postaci przyszłej 166 poprosił szef Fiata Paolo Cantarella. Był on również za tym, aby do budowy 166 użyć platformy E, która została także wybrana dla powstającej w koncernie Lancii Kappa.

Wiosną 1993 roku model koncepcyjny był już gotowy, a 6 maja zaprezentowano go grupie decyzyjnej wraz z dwoma rywalizującymi projektami Bertone i Italdesign. Projekt Bertone został wyeliminowany jako pierwszy. Następnie po konfrontacji projektów Alfa Romeo Centro Sile oraz Italdesign zdecydowano się na projekt de’ Silva. Tym samym w maju 1994 roku projekt 936 został wybrany ostatecznie i rozpoczęła się kilkumiesięczna praca nad szczegółami projektu.

„To jest samochód, w przypadku którego, przywiązanie do szczegółów osiągnęło wręcz maniakalną postać za pełnym poparciem ze strony zarządu” powiedział Mario Favilla, decydent działu Zaawansowanych Projektów i Public Relations w Alfa Romeo Centro Sile.

Charakterystyczne wcięcie w talii

Jednym z najszerzej dyskutowanych aspektów były proporcje tylnej części nadwozia: „Chcieliśmy bardziej wąski tył, aby uczynić tylną szybę jeszcze mniejszą” – wspomina Carlo Giavazzi, szef projektu – „Jednak dobry dostęp do bagażnika był co najmniej tak ważny jak dobry wygląd, a więc nasz klasyczny wygięty profil i nasze typowe sposoby projektowania były naturalnym wyborem”. Ten typowy dla Alfa Romeo kształt (profil nadwozia zakrzywiający się w przód) wraz z poziomym wgłębieniem po bokach samochodu tworzył podwójną krzywiznę. To przesądziło, że wgłębienie na całej długości samochodu jest dominującą cechą 166-tki. „To jest coś, co tworzy i charakteryzuje bryłę tego samochodu i uznajemy to za ewolucję tradycyjnego stylu Alfa Romeo.” mówi Giavazzi.

Każda linia w projekcie 166 jest miękka, odmierzona i dynamiczna zarówno na zewnątrz jak i wewnątrz. „Przyjrzyj się bliżej, a zobaczysz, że arkusz blachy znajduje się dokładnie tam gdzie to potrzebne otaczając tylko niezbędne części mechaniczne, a kabina nawiązuje do tej samej koncepcji. Tak jak w przypadku 156 i prototypu Nuvola karoseria jest najszersza na osiach samochodu, a nie w środkowej części.” mówi de’ Silva.

Dlaczego jesteś smutna?

Mniej agresywny niż w 156, przód samochodu został ukształtowany wokół chromowego wlotu powietrza. Tradycyjne dla Alfa Romeo „wąsy” zostały tutaj zinterpretowane jako znajdujące się obok scudetto dwa wloty powietrza przecięte chromowaną listwą. Podobnie jak w 156, maska modelu 166 posiada przetłoczenie, które projektanci Alfa Romeo nazywają „kometą”, która wgryza się w przedni zderzak i wychodząc od kształtu scudetto rozwija swój ogon na maskę i cały samochód.

Przednie światła są bardzo małe i nisko położone. Żaden inny element projektu 166 nie pobudził bardziej do żarliwej dyskusji niż projekt przedniego oświetlenia. To właśnie oświetlenie nadaje Alfie 166 smutnego wyrazu twarzy. „Uznaliśmy, że przednie światła muszą być częścią naszych typowych „wąsów” i dlatego są one umiejscowione tak nisko, na tej samej wysokości co charakterystyczne wloty powietrza. To jest zdecydowanie spójne ze stylem projektowania przedniej części samochodów Alfa Romeo i pozwala nam na nie ulegać tak powszechnej obecnie modzie na wielkie lampy przednie.” – mówi Walter de’ Sliva – „Zapaliliśmy się również do pomysłu niewielkich lamp tylnych, bowiem po osiągnięciu pewnego punktu jasność nie jest już zależna od wielkości reflektor. Co chcieliśmy udowodnić to, że dzięki odpowiednio dobranym proporcjom i budowie można osiągnąć dobre oświetlenie bez uszczerbku dla projektu.„.

Wewnątrz jak na zewnątrz

Jedna z cech stylu projektantów z Arese wymaga szczególnego wyróżnienia. Jest to ich dążenie do wyeliminowania formalnej i koncepcyjnej różnicy pomiędzy wyglądem zewnętrznym samochodu, a jego wnętrzem. „Chcieliśmy stworzyć efekt kontynuacji.” – mówi Simona Falcinella, dyrektor firmy Color Division – „Można obejrzeć samochód z zewnątrz, a następnie otworzyć drzwi i znaleźć dokładnie tę samą koncepcję wewnątrz.„. W projekcie wnętrza ujawnia się niezwykłe połączenie wysokiej jakości i przywiązanie do szczegółów. „Podczas projektowania wnętrza otrzymaliśmy bezwarunkową aprobatę dla wyboru materiałów wykończeniowych.” kontynuuje Simona Falcinella. Efekt końcowy to wygląd sugerujący ręczną robotę, a żaden najmniejszy detal nie może być uznany za zaniedbany. Przykładowo kolorystyka i kształt tworzony przez boczne panele na drzwiach ma swoją kontynuację poniżej deski rozdzielczej, a także na tunelu.

166 – projekt bezkompromisowy

Wszystkie aspekty projektowania Alfa Romeo 166 ukazują, że kierownictwo Alfa Romeo zdecydowało się pójść w stronę jakości bez względu na przyszłe koszty produkcji. Weźmy dla przykładu zewnętrzne klamki drzwi – jeden z niewielu przykładów dość powściągliwego wykończenia samochodu. Pierwszy kontakt z tym elementem powoduje, że czujemy już na początku całą wartość samochodu – flagowego modelu Alfa Romeo 166.

Grzegorz Grątkowski w artykule Niechybna kreska Waltera de Silvy pisze o Alfa Romeo 166: „W rok później De Silva zakończył pracę w Alfa Romeo, podpisując, przed odejściem do Seata, jeszcze jeden bardzo udany projekt: modelu 166 – flagowej limuzyny, zastępującej nadal świetnie wyglądającą, ale już starzejącą się Alfę 164. Jak przystało na najwyższą półkę w ofercie, samochód jest przede wszystkim niezwykle prestiżowy: o wiele bardziej niż Alfa 6 (która na dobrą sprawę nie wyglądała z zewnątrz ani ekskluzywnie, ani sportowo), bardziej nawet niż 164 i Lancia Kappa. Na pierwszy, ale tylko pierwszy rzut oka, może być uznany za podobny do 156, a jednak w każdym detalu podkreśla swoją wyższą i bardziej poważną pozycję. Jednocześnie przez znaczną długość pojazd sprawia wrażenie niskiego, a dzięki temu także szerokiego. Szczupłe, jakby lekko wciągnięte boki, brak ozdób innych niż wycyzelowane kształty lamp. Formy są rasowe i powściągliwe, nigdzie nie popadając w obfitość. Po chwili dochodzi się do wniosku, że ta elegancka limuzyna klasy wyższej pod względem wyglądu wcale nie odchodzi daleko od ducha marki. Po raz kolejny połączenie lekkiej, przejrzystej sylwetki o wyciągniętych, spokojnie rozwijających się proporcjach, z klinem budowanym linią maski i dolnej krawędzi okien, tworzy efekt samochodu o cechach sportowych.„.