Silniki

Artykuły na temat silników Alfa Romeo:

Silniki R4 Alfa Romeo od 1954 do 2002 roku
Silniki V6 „Busso” Alfa Romeo do 2002 roku
Silniki boxer Alfa Romeo
Silniki Alfa Romeo 1997-2017

Poniższe Kalendarium silników jest opracowaniem Grzegorza Grątkowskiego i pochodzi z dawnej strony klubu IKAR.

Silniki Alfa Romeo – kalendarium

Zestawienie to ilustruje rozwój techniczny silników samochodów turystycznych i sportowych ALFA i Alfa Romeo w okresie od powstania firmy do ostatnich wersji wywodzących się z projektów przedwojennych. Silniki zostały podzielone na trzy osobne zestawienia – do roku 1950, od 1950 do 2002 oraz silniki wyczynowe do roku 2002. Ponadto zestawienie silników z lat od 1997 (umownie od Alfy 156) do roku 2017 znajduje się w Artykule na temat silników tego okresu.
Każda wersja lub odmiana silnika wymieniona jest, wraz z opisem głównych cech, tylko raz, w roku wprowadzenia, a później wspomniana ponownie tylko w wypadku modyfikacji lub zmiany parametrów. Zestawienie śledzi tylko początki, a nie dalsze losy poszczególnych rozwiązań. Dla większej przejrzystości silniki modeli wyczynowych przedstawione są w osobnej tabeli. Kryterium umieszczenia w zestawieniu są cechy silnika – dlatego pomija ono modele i wersje nie wnoszące żadnych nowości. Ze względu na brak danych (brak pomiarów w omawianych czasach) tabela nie podaje wartości momentu obrotowego.

1910	Początek produkcji pierwszego samochodu ALFA, model 24 HP, z 4-cyl. silnikiem rzędowym o pojemności skok. 4084 cm³ (średnica cylindra x skok tłoka: 100×130 mm; moc 42KM/2200 obr./min.). Boczny wałek rozrządu w kadłubie, napędzany kołami zębatymi, zasilanie przez 1 pionowy gaźnik, blok silnika i stała głowica odlewane z żeliwa. W wersjach C-D oraz Tipo Corsa moc zwiększona do 45KM/2400 obr./min.
1910	Bardziej ekonomiczny model ALFA 12 HP z silnikiem o podobnych cechach, ale pojemności skok. zmniejszonej do 2413 cm³ (średnica x skok: 80×120 mm; moc 25KM/2100 obr./min.). W układzie zapłonowym iskrownik wysokiego napięcia ze zmiennym kątem wyprzedzenia zapłonu.
1912	W modelu 15 HP ten sam silnik przechodzi kilka nieznacznych modyfikacji, efektywna prędkość obrotowa wzrasta do 2400 obr./min.
1913	ALFA 40-60 HP seria F oraz Tipo corsa. Nowy, największy i najmocniejszy model firmy napędzany jest 4-cyl. silnikiem rzędowym o pojemności skok. 6082 cm³ (średnica x skok: 110×160 mm). Zasadniczą innowacją jest zastosowanie dwóch górnych wałków rozrządu w głowicy, napędzanych układem kół zębatych. W wersji Tipo corsa zasilanie dwoma gaźnikami. Podwójny blok i stała głowica odlewane z żeliwa. W serii F przy stopniu sprężania 4,3:1 silnik osiąga moc 70KM/2200 obr./min., w Tipo corsa przy sprężaniu zwiększonym do 5,5:1 moc wynosi 73KM/2200 obr./min.
1914	ALFA 15-20 HP dzięki dalszym udoskonaleniom uzyskuje z silnika o poj. 2413 cm³ moc 28KM/2400 obr./min.
1914	ALFA 20-30 HP. W serii E silnik z modelu 24 HP, dzięki modyfikacji napędu wałka rozrządu („cichy” łańcuch zamiast kół zębatych) osiąga moc 49KM/2400 obr./min., a w serii ES Sport, przy pojemności skok. zwiększonej do 4250 cm³ i podwyższonym stopniu sprężania ma 67KM/2600 obr./min.
1920	Alfa Romeo 40-60 HP Tipo corsa po dalszych modyfikacjach osiąga moc 82KM/2400 obr./min.
1921	G1, pierwszy model zaprojektowany po wojnie światowej i pierwszy 6-cyl. silnik Alfa Romeo. Rzędowy, o podwójnym bloku i stałej głowicy odlewanych z żeliwa, ma boczny wałek rozrządu w kadłubie, napędzany łańcuchem, zasilanie przez 1 pionowy gaźnik, pojemność skok. 6330 cm³ (średnica x skok: 98×140 mm i moc 70KM/2100 obr./min.
1922	Alfa Romeo RL (zwana też RL Normale) rozpoczyna nową serię silników 6-cyl. średniej wielkości, napędzających zarówno samochody wyścigowe (RL TF), jak i turystyczno-sportowe. Pojemność skok. 2913 cm³ (średnica x skok: 75×110 mm). Boczny wałek rozrządu w kadłubie, napędzany kołami zębatymi, za pośrednictwem długich drążków popychaczy steruje górnymi zaworami. Blok i głowica odlewane z żeliwa, zasilanie przez 1 pionowy gaźnik. Moc 56KM/3200 obr./min.
1922	W modelu RL Sport silnik z wersji Normale zostaje powiększony (z myślą o udziale w wyścigach formuły do 3 litrów) do pojemności skok. 2994 cm³ – o różnicy decyduje rozwiercenie cylindrów do średnicy 76 mm. Zasilany przez dwa pionowe gaźniki, osiąga moc 71KM/3500 obr./min. W trzy lata później, ten sam silnik w modelu RL Turismo w mniej wysilonej wersji (1 gaźnik, niższy stopień sprężania) ma moc 61KM/3200 obr./min.
1923	Alfa Romeo RM w wersjach Normale i Sport jest nowym, mniejszym modelem, napędzanym przez 4-cyl. silnik rzędowy o konserwatywnym rozwiązaniu rozrządu (boczny wałek w kadłubie, czerpiący napęd z kół zębatych, wprawiający zawory w ruch poprzez drążki popychaczy i dźwigienki). Blok i głowica odlewane z żeliwa. Silnik wersji Normale powstał przez odjęcie 2 cylindrów od silnika Alfy RL Normale. Pojemność skok. 1944 cm³ (średnica x skok: 75×110 mm), zasilanie przez 1 pionowy gaźnik, moc 40KM/3000 obr./min. Silnik wersji Sport powstał przez odjęcie 2 cylindrów od jednostki Alfy RL Sport. Pojemność skok. 1996 cm³, (średnica x skok: 76×110 mm), zasilanie przez 1 poziomy gaźnik, podwyższony stopień sprężania, moc 44KM/3200 obr./min.
1925	Alfa Romeo RM Unificato – model ten jest efektem ujednolicenia obu wersji RM. Przejmuje silnik RMS o poj. 1996 cm³, który po zastosowaniu większego gaźnika osiąga moc 48KM/3500 obr./min.
1925	Prezentacja modelu RL Super Sport, pierwszej Alfa Romeo w zdecydowany sposób łączącej dwie cechy, od tej pory typowe dla marki: elegancję i sportowy charakter. Jest to także pierwsza Alfa, która w związku z sukcesami wyścigowymi odniesionymi (przez inne modele) w 1925 r. zdobywa powodzenie za granicą, a jednocześnie ostatni model (i silnik) projektowany przez Giuseppe Merosiego. Zmodyfikowany silnik z wersji RLS osiąga moc 83KM/3600 obr./min.
1927	Alfa Romeo 6C 1500, pierwszy model skonstruowany przez Vittorio Jano, rozpoczyna rodzinę znakomitych, nowoczesnych silników, których główne cechy kontynuowane będą co najmniej do lat 50. Napęd 1 i 2 serii zapewnia 6-cyl. silnik rzędowy z górnym wałkiem rozrządu w głowicy, napędzany kołami zębatymi i krótkim wałkiem królewskim. Pojemność skok. 1487 cm³ (średnica x skok: 62×82 mm), blok i stała głowica odlewane z żeliwa, zasilanie przez 1 pionowy gaźnik dwugardzielowy, moc 44KM/4200 obr./min.
1928	W Alfie 6C 1500 Sport pojawia się rewolucyjne rozwiązanie, kontynuowane do dzisiaj: dwa wałki rozrządu w głowicy, bezpośrednio sterujące zaworami, rozstawionymi pod kątem w układzie „V”. Pozostałe główne cechy bez zmian, moc 54KM/4400 obr./min.
1928	Kolejne wersje Alfy 6C 1500 z silnikiem, w którym główne cechy nie ulegają zmianie. Wersje Super Sport i Mille Miglia Speciale ze stopniem sprężania 6:1 osiągają moc 60KM/4800 obr./min. SS Compressore oraz MMS Compressore: z doładowaniem sprężarką mechaniczną mają moc 76KM/4800 obr./min. Najmocniejszy jest zasilany poziomym, dwugardzielowym gaźnikiem silnik wersji Super Sport Testafissa, ze stałą głowicą, odlewaną razem z blokiem, o mocy 84KM/5000 obr./min. (dla pojemności 1,5 litra wartość mocy i prędkości obrotowej, przy której jest ona osiągana, pozostaje konkurencyjna także w 60 lat później).
1929	Alfy 6C 1750 Turismo rozpoczynają drugą serię silników konstrukcji Jano. Zasadniczo podobne do jednostek 6C 1500, 6-cylindrowe, rzędowe, już tradycyjnie w początkowym wydaniu ustawione są spokojnie. Jeden wałek rozrządu w głowicy, 1 pionowy, dwugardzielowy gaźnik, blok i głowica odlewane z żeliwa. Pojemność skok. 1752 cm³ (średnica x skok: 65×88 mm), moc 46KM/4000 obr./min.
1929	Alfa Romeo 6C 1750 w kolejnych wersjach, wyposażona w coraz mocniejsze odmiany tego samego silnika, już z dwoma wałkami rozrządu w głowicy. W wersji Sport moc wynosi 52KM/4400 obr./min.; w Super Sport 64KM/4500 obr./min. Jeszcze mocniejsze są dwa warianty doładowane sprężarką mechaniczną: Super Sport Compressore osiąga moc 85KM/4400 obr./min., a SS Compressore Testafissa (ze stałą głowicą) aż 95KM/5000 obr./min.
1931	Do produkcji wchodzi nowy model Alfa Romeo 8C 2300 z 8-cyl. silnikiem rzędowym, w którym dodanie dwóch cylindrów (przy zachowaniu tych samych wymiarów głównych) daje pojemność skok. 2336 cm³. Najważniejszą innowacją jest głowica odlewana ze stopu lekkiego, co w połączeniu z dwoma górnymi wałkami rozrządu tworzy cechy nowoczesnego silnika sportowego, aktualne przez następne 50 lat (do czasów coraz częstszego wprowadzania głowic wielozaworowych i turbosprężarek). Zmienia się także architektura silnika, którego kadłub składa się z dwóch czterocylindrowych bloków, połączonych przez umieszczony pośrodku moduł napędu wałków rozrządu (zespół kół zębatych). Wkrótce później także blok wykonany jest jako odlew ze stopu lekkiego – jest to cecha wyróżniająca najbardziej ambitne, sportowe silniki XX w. Moc w typowej wersji turystycznej wynosi 142KM/5000 obr./min.; w wersji Spider corsa osiąga 155KM/5200 obr./min., a w doładowanej sprężarką mechaniczną: 165KM/5200 obr./min. – znowu wartości spotykane raczej pod koniec wieku, a nie w latach Wielkiego Kryzysu.
1933	Wprowadzenie do oferty Alfa Romeo 6C 1900. Wersja ta stanowi rozwinięcie silnika 1750. Powiększenie do pojemności skok. 1917 cm³ uzyskane jest przez rozwiercenie cylindrów do średnicy 68 mm; skok tłoka pozostaje bez zmian (88 mm). Dwa górne wałki rozrządu, blok odlewany z żeliwa, głowica ze stopu lekkiego (jest to pierwszy silnik rodziny 6C, w którym aluminiowa głowica stanowi standard, a nie pojawia się tylko w najbardziej sportowej wersji). W niektórych egzemplarzach wprowadzone zostaje kolejne rozwiązanie, które stanie się tradycyjną cechą silników Alfa Romeo: blok silnika odlewany ze stopu lekkiego i osadzone w nim stalowe tuleje cylindrowe. Jednostka ustawiona jest nieagresywnie, jako źródło napędu dla eleganckich limuzyn. Osiąga moc 68KM/4500 obr./min.).
1934	Nowy model 6C 2300, początkowo dostępny w wersji Turismo, zastępuje rodzinę 6C 1750. Rzędowy, 6-cyl. silnik, skonstruowany przez Jano, ma wszystkie podstawowe cechy klasycznego silnika sportowego, który stanie się tradycją marki na następncyh 60 lat: dwa górne wałki rozrządu, napędzane łańcuchem, w głowicy odlewanej ze stopu lekkiego, zawory rozstawione pod kątem w formie litery „V”. Po stronie rozwiązań konserwatywnych pozostają: napęd wałków rozrządu częściowo także kołami zębatymi i blok odlewany z żeliwa. Pojemność skok. 2309 cm³ (średnica x skok: 70 x 100 mm), zasilanie przez pionowy gaźnik dwugardzielowy, moc 68KM/4400 obr./min.
1934	Alfa Romeo 6C 2300 Gran Turismo. Zgodnie z typową dla marki taktyką, po pierwszej wersji danego silnika, ustawionej na umiarkowaną moc, kolejne wydania mają coraz bardziej sportowy charakter. Jednostka o takich samych cechach, jak w wersji Turismo, dzięki wyższemu stopniowi sprężania osiąga moc 76KM/4400 obr./min.
1934	Alfa Romeo 6C 2300 Pescara stanowi następny etap w tym procesie. Ze stopniem sprężania 7,8:1 i dwoma poziomymi gaźnikami osiąga 95KM/4500 obr./min. Kilka następnych wersji 6C 2300 B z lat do 1939 opiera się na silnikach przejętych z Turismo i Pescary, bez dalszych modyfikacji.
1935	Prototyp modelu 4C 1500, mniejszego i bardziej ekonomicznego od rodziny 6C. Jego 4-cyl., rzędowy silnik ma zasadnicze cechy podobne do większych jednostek, górne zawory, jeden lub dwa wałki rozrządu w głowicy, napędzane łańcuchem, blok odlewany z żeliwa, a głowicę ze stopu lekkiego. Pojemność skok. 1490 cm³ (średnica x skok: 75 x 82 mm). Moc zależy od liczby wałków rozrządu i wynosi 50KM/4200 lub 56KM/4600 obr./min.
1937	Prezentacja prestiżowego modelu Alfa Romeo 8C 2900 B, napędzanego nowym, bardzo nowoczesnym, 8-cyl. silnikiem rzędowym. Jednostka ta, stanowiąca adaptację silnika wyścigowego modelu P3 do potrzeb samochodu turystycznego o cechach wybitnie sportowych, kodyfikuje rozwiązania, wprowadzone w poprzednich latach: dwa górne wałki rozrządu w głowicy, zawory w układzie „V”, kadłub dzielony na dwa bloki czterocylindrowe z mechanizmem napędu rozrządu pośrodku, bloki i głowica odlewane ze stopu lekkiego. Pojemność skok. 2905 cm³ (średnica x skok: 68 x 100 mm), zasilanie przez 2 pionowe gaźniki. Moc silnika, doładowanego dwiema sprężarkami mechanicznymi (rozwiązanie przejęte z Alfy P3), wynosi 180KM/5200 obr./min.
1938	Prototypy modeli S 10 i S 11 z nowymi silnikami, skonstruowanymi przez Wilfredo Ricarta. Do S 10 przewidziany jest 12-cyl. silnik widlasty o kącie rozstawienia bloków cylindrów 60°, z zaworami w układzie V i jednym wałkiem rozrządu w każdej głowicy, blokiem i głowicach odlewanych ze stopów lekkich, o pojemności skok. 3560 cm³ (średnica x skok: 68 x 82 mm), który z zasilaniem przez dwugardzielowy gaźnik, przy wysokim na swoje czasy stopniu sprężania 7:1 osiąga moc 140KM/4700 obr./min. W mniejszym modelu S 11 pracować ma silnik w układzie V8 60°, o podobnych głównych cechach i pojemności skok. 2260 cm³ (średnica x skok: 68 x 78 mm), osiągający przy jeszcze wyższym stopniu sprężania (7,5:1) moc 94KM/5000 obr./min.
1939	Alfa Romeo 6C 2500 Turismo, nowy model, mający zastąpić 6C 2300, otrzymuje unowocześniony i powiększony silnik, przejmujący zasadnicze cechy wersji 2300. Pojemność skok. 2443 cm³ jest efektem rozwiercenia cylindrów do średnicy 72 mm (skok tłoka pozostaje bez zmian i wynosi 100 mm). Silnik ten, z aluminiową głowicą i dwoma górnymi wałkami rozrządu, przy stopniu sprężania 7:1 osiąga, zależnie od regulacji, moc 87 lub 90KM/4600 obr./min. Spora część produkcji przypadła na lata powojenne 1945-51.
1939	Tradycyjnie, Alfa 6C 2500 Sport stanowi rozwinięcie tematu 6-cyl. silnika o pojemności 2,5 litra, o podwyższonej mocy, wynoszącej 95KM/4600 obr./min. Następnym etapem jest wersja 6C 2500 Super Sport, której bardzo wysoki stopień sprężania 8:1 i trzy poziome gaźniki zapewniają moc 110KM/4800 obr./min.
1940	Druga, zdecydowanie sportowa wersja obu prototypów sprzed dwóch lat, oznaczonych teraz S 10 SS i S 11 SS (Super Sport). Główna różnica polega na zastosowaniu układu DOHC (po dwa górne wałki rozrządu w każdej głowicy), dzięki czemu moc 3,5-litrowego silnika S10 wzrasta do 165KM/4700 obr./min, a w 2,3-litrowej S 11 do 135/6000 obr./min. Z powodu wojny do produkcji nie doszło; powstały po 2 egz. silników S 10 i S 11 we wzmocnionej wersji SS.
1943	Prototyp Alfa Romeo 6C 2000 Gazzella, zaprojektowany w biurze konstrukcyjnym firmy, ewakuowanym w latach wojny nad jezioro Orta, ma 6-cyl. silnik rzędowy, oparty na jednostce 2,5-litrowej, który przez skrócenie skoku tłoka do 80 mm (przy zachowaniu średnicy cylindrów 72 mm) uzyskuje pojemność skok. 1954 cm³ i osiąga moc 85KM/5500 obr./min.
1948	Prototyp Alfa Romeo 6C 3000 zaplanowany jest jako następca wszystkich wersji 6C 2500. Jego sześciocylindrowy, rzędowy silnik nie ma istotnych, nowych cech, zmianie ulegają natomiast wszystkie wymiary: pojemność skok. 2955 cm³ oraz średnica i skok: 82,55 x 92 mm). Moc 120KM/4800.

Silniki po 1950 roku, do roku 2002

Zestawienie to ilustruje rozwój techniczny czterech głównych typów silników Alfa Romeo (rzędowy 4-cyl., rzędowy 6-cyl., bokser 4-cyl. i widlasty 6-cyl.), kilku innych odmian oraz stosowanych w Alfach silników dieslowskich firmy VM, w ciągu ostatniego półwiecza. Silniki z lat 1910-50 ujęte zostały w osobnym zestawieniu.

Każda wersja lub odmiana silnika wymieniona jest, wraz z opisem głównych cech, tylko raz, w roku wprowadzenia, a później wspomniana ponownie tylko w wypadku modyfikacji lub zmiany parametrów. Zestawienie śledzi tylko początki, a nie dalsze losy poszczególnych rozwiązań. Dla większej przejrzystości silniki modeli wyczynowych znajdą się w osobnej tabeli. Kryterium umieszczenia w zestawieniu są cechy silnika – dlatego pomija ono modele i wersje nie wnoszące pod tym względem nowych cech. Ze względu na różnice w źródłach i zaokrąglenia przy przeliczaniu jednostek (np. kgm – Nm) niektóre wartości mocy i momentu obrotowego mogą się różnić o 2-3 KM i do 5 Nm od podanych w innych miejscach.

1950	Początek produkcji Alfy 1900 z nowym, 4-cyl. silnikiem rzędowym o pojemności skok. 1884 cm³ (średnica cylindra x skok tłoka: 82,55×88 mm; moc 80-90KM/4800 obr./min.). Dwa wałki rozrządu, napędzane łańcuchem, zasilanie przez 1 gaźnik, blok silnika odlewany z żeliwa, głowica ze stopu lekkiego.
1952	Alfa 1900 T.I. – wersja silnika 1884 cm³ o zwiększonej średnicy zaworów i mocy podniesionej do 100KM/5500 obr./min.
1954	Premiera Alfy 1900 Super z silnikiem o pojemności skok. powiększonej do 1975 cm³ (średnica x skok: 84,5×88 mm; moc 90KM/5200 obr./min., moment obr. 137 Nm/3500 obr./min.).
1954	Alfa 1900 T.I. Super ze zmodyfikowanym silnikiem 1975 cm³ (w układzie zasilania dwa dolnossące, dwugardzielowe gaźniki, moc 115KM/5500 obr./min., moment obr. 143 Nm/3600 obr./min.).
1954	W nowym modelu Alfa Romeo Giulietta Sprint pojawia się nowy, mniejszy, 4-cyl. silnik rzędowy, oznaczony 1300, o pojemności skok. 1290 cm³ (średnica x skok: 74×75 mm; moc 65KM/6000 obr./min., moment obr. 106 Nm/4000 obr./min.). Dwa wałki rozrządu, napędzane łańcuchem, zasilanie przez 1 gaźnik dwugardzielowy, głowica, blok silnika i miska olejowa odlewane ze stopu lekkiego.
1955	W modelu 1900 T.I. Super modyfikacja silnika 1975 cm³: zastosowanie dwurzędowego, „cichego” łańcucha rozrządu.
1955	Nowa Alfa Romeo Giulietta berlina otrzymuje spokojniejszą odmianę silnika 1300 (zasilanie przez pojedynczy gaźnik, moc 53KM/5500 obr./min., moment obr. 82 Nm/4000 obr./min.).
1956	Debiut Giulietty w wersjach Sprint Veloce i Spider Veloce z silnikami o zdecydowanie sportowym ustawieniu (dwa poziome, dwugardzielowe gaźniki, Sprint V.: 79KM/6500 obr./min., moment obr. 106 Nm/5500 obr./min.; Spider V.: 80KM/6300 obr./min., moment obr. 115 Nm/5300 obr./min.)
1957	Prezentacja Giulietty berlina w wersji t.i. Silnik 1300 o podniesionym stopniu sprężania, zasilany gaźnikiem dwugardzielowym, osiąga moc 65KM/6150 obr./min. oraz moment obr. 91 Nm/3500 obr./min.).
1957	Wprowadzenie Giulietty Sprint Speciale: silnik 1300 dzięki podniesieniu stopnia sprężania do 9,7:1, zasilany dwoma poziomymi, dwugardzielowymi gaźnikami, osiąga moc 97KM/6500 obr./min. i moment obr. 109 Nm/5500 obr./min.). W 1960 r. tę samą wersję silnika otrzymuje Giulietta Sprint Zagato (serie 1 i 2).
1958	Modyfikacje silnika 1300 w modelach Giulietta Sprint – przejęcie rozwiązań z wersji pojemnościowej 1600, konstruowanej do przyszłego modelu Giulia. Zwiększenie średnicy wałków rozrządu i wału korbowego, skrócenie i pogrubienie trzonków zaworowych, nowsze, poziome gaźniki dwugardzielowe, korekta kształtu układu dolotowego; wyższy stopień sprężania (moc podniesiona do 79KM/6300 obr./min., moment obr. 96 Nm/3600 obr./min.).
1958	Analogiczne zmiany w wersjach Giulietta Sprint Veloce i Spider Veloce w połączeniu z jeszcze wyższym stopniem sprężania (9,1:1) dają moc 96KM/6500 obr./min. i moment obr. 106 Nm/5500 obr./min.).
1959-61	Nowa, najmniejsza wersja 4-cyl. silnika rzędowego w prototypowym modelu Tipo 103 zachowuje jego zasadnicze cechy (dwa wałki rozrządu w głowicy, napędzane łańcuchem), jednak umieszczona jest poprzecznie. Z pojemności skok. 896 cm³ osiąga moc 52KM/5500 obr./min. Silnik pozostaje w fazie prototypu; istnieją 3 egz.
1961	Silnik 1300 w Alfa Romeo Giulietta berlina dzięki podniesieniu stopnia sprężania ma moc 62KM/5800 obr./min. i moment obr. 86 Nm/4000 obr./min.).
1961	Modyfikacja silnika 1300 w Alfa Romeo Giulietta berlina t.i.: nowy blok cylindrów, przejęty z nowej wersji pojemnościowej 1600, przygotowywanej dla Giulii, umożliwia podniesienie prędkości obrotowej (moc 74KM/6300 obr./min.).
1962	Premiera nowego modelu Giulia 1600 TI. Silnik o poj. 1570 cm³ (średnica x skok: 78×82 mm; moc 90KM/6000 obr./min., moment obr. 116 Nm/4400 obr./min.) zachowuje zasadnicze cechy wersji 1300. W układzie zasilania 1 pionowy gaźnik dwugardzielowy.
1962	Największe Alfy (2600 berlina, Sprint i Spider) napędza nowy 6-cyl. silnik rzędowy o zasadniczych cechach takich, jak w wersjach 4-cyl. (dwa wałki rozrządu napędzane łańcuchem, głowica, blok silnika i miska olejowa odlewane ze stopu lekkiego). Pojemność skok. 2584 cm³ (średnica x skok: 83×79,6 mm Zasilany przez jeden pionowy gaźnik dwugardzielowy, w wersji berlina osiąga moc 132KM/5900 obr./min. i moment obr. 204 Nm/3400 obr./min.; w wersjach Sprint, SZ i Spider zasilanie trzema poziomymi gaźnikami dwugardzielowymi, moc 145KM/5900 obr./min., moment obr. 180 Nm/2000 obr./min.).
1963	Wzmocnienie silnika 1600: w modelu Giulia TI Super, zasilany 2 poziomymi gaźnikami dwugardzielowymi, ze stopniem sprężania podniesionym do 9,7:1, osiąga moc 113KM/6500 obr./min. i moment obr. 129 Nm/4200 obr./min. Tę samą odmianę silnika otrzymuje Giulia 1600 Sprint Speciale (nadwozie Giulietta) oraz, w rok później, Giulia 1600 Spider Veloce (nadwozie Giulietta).
1964	Unowocześnienie silników 1300: przejęcie tych samych rozwiązań, co w większej wersji. Ulepszenie projektu kanałów przepływu chłodziwa w głowicy, korekta systemu obiegu oleju, zwiększenie średnicy i szerokości zarówno łożysk głównych wału korbowego, jak i łożysk korbowodów. W modelu Giulia 1300 silnik ten, zasilany 1 pionowym, dwugardzielowym gaźnikiem, osiąga moc 80KM/6000 obr./min. i moment obr. 101 Nm/4500 obr./min., a w rok później w Giulii 1300 TI: moc 85KM/6000 obr./min. i moment obr. 102 Nm/4900 obr./min.
1965	Giulia Super: nowy wariant, z silnikiem 1600 ustawionym na osiągi między TI, a TI Super, o praktycznym, dostępnym w niskim zakresie momencie obrotowym. Dwa poziome dwugardzielowe gaźniki, moc 98KM/5500 obr./min., moment obr. 128 Nm/2900 obr./min.
1965	Prezentacja Giulii Sprint GTA z najmocniejszą odmianą silnika 1600: stopień sprężania 9,7:1, dwa poziome, dwugardzielowe gaźniki oraz po 2 świece na każdy cylinder zapewniają moc 115KM/6000 obr./min. i moment obr. 139 Nm/3000 obr./min. Jednocześnie wersja 1600 Sprint GT Veloce otrzymuje ten silnik w wersji ze stopniem sprężania 9:1 i dwoma poziomymi, dwugardzielowymi gaźnikami, ale bez zapłonu dwuświecowego, o mocy 110KM/6000 obr./min., moment obr. 136 Nm/2900 obr./min.
1966	W prototypie Giulii Scarabeo silnik przejęty z wersji 1600 Sprint GTA ustawiony jest poprzecznie, przed tylną osią; pozostałe cechy (np. zapłon dwuświecowy) nie różnią się od wersji źródłowej.
1967	Do trzech modeli: Alfa Romeo 1750, Giulia 1750 GT Veloce i Spider 1750 Veloce trafia nowa odmiana klasycznego, 4-cyl. silnika rzędowego, o pojemności skok. 1779 cm³ (średnica x skok: 80×88,5 mm, moc 114KM/5000 obr./min., moment obr. 167 Nm/3000 obr./min.), zachowująca zasadnicze cechy wersji poprzednich. W układzie zasilania 1 pionowy gaźnik dwugardzielowy, z wyjątkiem wersji przeznaczonych na rynek USA, wyposażonych w nowatorski układ mechanicznego, wielopunktowego wtrysku paliwa SPICA.
1967	Modyfikacja silnika 2600 w modelu Alfa 2600 berlina De Luxe. Zwiększony stopień sprężania i 3 poziome gaźniki dwugardzielowe (rozwiązania przejęte z wersji 2600 Sprint i Spider) umożliwiają zwiększenie osiągów (moc 145KM/5900 obr./min. i moment obr. 180 Nm/2000 obr./min.).
1967	Prezentacja prototypu (a następnie produkcja krótkiej serii 18 egz.) Alfy Tipo 33 Stradale. Widlasty, 8-cyl. silnik, przejęty z przedstawionego w tym samym roku, nowego prototypu wyczynowego i tak, jak w nim ułożony wzdłużnie, centralnie, przed tylną osią, jest zaprojektowany i zbudowany (jak i cały pojazd) w warsztatach Autodelta i ustawiony na bardziej spokojną pracę, do użytku na drogach publicznych. Ma kąt rozwidlenia cylindrów 90°, pojemność skokową 1995 cm³ (średnica x skok: 78×52,2 mm), po dwa górne wałki rozrządu w każdej głowicy, napędzane łańcuchem, oraz po 2 świece na cylinder. Głowice i blok odlewane są ze stopu lekkiego, sucha miska olejowa i chłodnica oleju. Z wielopunktowym, mechanicznym wtryskiem paliwa SPICA, przy stopniu sprężania 10:1, osiąga moc 230KM/8800 obr./min. i moment obr. 203 Nm/7000 obr./min.
1968	Do oferty dołącza Giulia 1300 GTA Junior. Silnik ma identyczną pojemność skokową, jak dawny 1300 (czyli 1290 cm³), ale oparty jest na odmianie 1600 GTA, stąd zmienione wymiary główne (średnica x skok: 78×67,5 mm). Stopień sprężania 8,7:1, dwa poziome, dwugardzielowe gaźniki oraz po 2 świece na cylinder, co daje moc 96KM/6000 obr./min. i moment obr. 111 Nm/5600 obr./min.
1970	Premiera nowego modelu Alfa Romeo Montreal z 8-cyl. silnikiem widlastym. Pojemność skokowa 2593 cm³ (średnica x skok: 80×64,5 mm), kąt rozwidlenia cylindrów 90°, moc 197KM/6400 obr./min., moment obr. 238 Nm/5100 obr./min.). Zasadnicze cechy podobne, jak w silniku 4-cyl. (dwa wałki rozrządu w głowicy, napędzane łańcuchem, głowica, blok silnika i miska olejowa odlewane ze stopu lekkiego). Sucha miska olejowa. Zasilanie przez mechaniczny wtrysk wielopunktowy SPICA.
1971	Prezentacja nowych modeli: Alfa Romeo 2000 Berlina, Giulia 2000 GT Veloce i Spider 2000 Veloce, napędzanych nową, największą odmianą pojemnościową klasycznego silnika 4-cyl., o pojemności skok. 1962 cm³ (średnica cylindra x skok tłoka: 84×88,5 mm; moc 131KM/4800 obr./min., moment obr. 175 Nm/4400 obr./min.). W układzie zasilania 2 poziome gaźniki dwugardzielowe (w wersjach na rynek USA mechaniczny wtrysk wielopunktowy SPICA).
1971	Początek produkcji nowego modelu Alfa Romeo Alfasud i napędzającego go, nowego silnika 4-cyl. w układzie przeciwsobnym. Jednostka rozpoczynająca rodzinę bokserów miała pojemność skok. 1186 cm³ (średnica x skok: 80×59 mm; moc 63KM/6000 obr./min., moment obr. 82 Nm/3500 obr./min.), zasilanie 1 pionowym gaźnikiem. Główne cechy: wałek rozrządu w głowicy, napędzany paskiem zębatym, blok silnika odlewany z żeliwa, głowica ze stopu lekkiego, zasilanie przez 1 pionowy gaźnik.
1972	W nowym modelu Alfa Romeo Alfetta zastosowanie znajduje zmodyfikowany silnik 1750, o pojemności skok. 1779 cm³ (jednak tu oznaczany 1.8); zmiany obejmują kolektor wydechowy, kształt miski olejowej i podwyższenie stopnia sprężania, czego skutkiem są lepsze osiągi (moc 122KM/5500 obr./min., moment obr. 163 Nm/4400 obr./min.).
1973	Alfasud 1.2 ti: montowany w tym modelu silnik bokser dzięki podwyższonemu stopniowi sprężania i zastosowaniu gaźnika dwugardzielowego osiąga moc 68KM/6000 obr./min., moment obr. 88 Nm/3200 obr./min.).
1975	Mniejsza, bardziej ekonomiczna wersja Alfetty otrzymuje silnik 1.6. Jest to w zasadzie pochodząca z Giulii jednostka o poj. 1570 cm³, ale z ważnymi modyfikacjami: tłoki, tuleje cylindrowe i wał korbowy przejmuje z nowszego silnika 1.8, czego efektem jest masa mniejsza o 5 kg i wydłużone niektóre przebiegi międzyobsługowe. Moc 109KM/5600 obr./min., moment obr. 138 Nm/4300 obr./min.)
1976	Wprowadzenie do oferty Giulii berlina w wersji diesel, z angielskim, 4-cyl., rzędowym silnikiem wysokoprężnym Perkins o pojemności skok. 1760 cm³ (średnica x skok: 79,4×88,9 mm; moc 50/3800 obr./min., moment obr. 104 Nm/2000 obr./min.).
1976	W Alfa Romeo Alfasud Sprint 1.3 pojawia się nowa, większa odmiana silnika bokser o pojemności skok. 1286 cm³ (średnica x skok: 80×64 mm; gaźnik dwugardzielowy, moc 76KM/6000 obr./min. i moment obr. 101 Nm/3500 obr./min.). W rok później ten sam silnik napędza 2 wersje Alfasud berlina: w 4-drzwiowej Super, zasilany 1 pionowym gaźnikiem, osiąga moc 68KM/6000 obr./min. i moment obr. 95 Nm/3500 obr./min., a w 2-drzwiowej ti ma parametry identyczne, jak w Sprint 1.3.
1977	Większa wersja Alfetty: 2.0, przejmuje silnik o pojemności skok. 1962 cm³, który w bardziej spokojnym ustawieniu (w celu zmniejszenia zużycia paliwa) osiąga taką samą moc, jak jednostka 1.8, choć przy niższej prędkości obrotowej (122KM/5300 obr./min., moment obr. 172 Nm/4000 obr./min.).
1977	Prezentacja modelu zastępującego Giulię: Alfa Romeo „nuova” Giulietta w mniejszej wersji otrzymuje nową odmianę silnika 1.3, o pojemności skokowej powiększonej z 1290 do 1357 cm³. Średnica cylindra przejęta jest z wersji 1750, a skok tłoka z wersji 1300 GTA (co daje wymiary główne 80×67,5 mm). Z zasilaniem przez dwa poziome, dwugardzielowe gaźniki, silnik osiąga moc 95 KM/6000 obr./min. i moment obrotowy 118 Nm/4500 obr./min. Innowacją jest pneumatyczny korektor kąta wyprzedzenia zapłonu – rozwiązanie oszczędnościowe, nie redukujące mocy.
1978	Kolejna, większa odmiana boksera: silnik w modelu Alfasud 1.5 Super i ti ma pojemność skok. 1490 cm³ (średnica x skok: 84×67,2 mm). Tym razem w obu wersjach (Super i ti) zasilany jest przez pionowy gaźnik dwugardzielowy, osiągając w nich moc 84KM/5800 obr./min. i moment obr. 118 Nm/3500 obr./min.
1978	W Alfasud 1.3 i Sprint 1.3 wprowadzono następną odmianę boksera: pośredniej wielkości między 1286 cm³, a 1490 cm³, z mniejszego z nich przejmuje średnicę cylindra, a z większego skok tłoka, co daje pojemność skok. 1351 cm³ oraz wymiary główne 80×67,2 mm i w wersjach Super oraz Giardinetta zapewnia (z 1 pionowym gaźnikiem) moc 71KM/5800 obr./min. i moment obr. 103 Nm/3000 obr./min., a w wersjach ti oraz Sprint (z pionowym gaźnikiem dwugardzielowym) daje moc 79KM/5800 obr./min. i moment obr. 128 Nm/3500 obr./min.
1978	Alfetta 2.0 odzyskuje pełną moc (obniżoną rok wcześniej do 122 KM w celach ekonomicznych). Użycie pneumatycznego korektora wyprzedzenia zapłonu, zespolonego z dwoma dwugardzielowymi gaźnikami, skutkuje zmniejszeniem zużycia paliwa w całym zakresie obrotów. Uzyskany margines oszczędności pozwala zastosować wałki rozrządu o ostrzejszych krzywkach, zwiększające wznios zaworów dolotowych i osiągnąć moc 130KM/5400 obr./min. i moment obr. 174 Nm/4000 obr./min.
1978	Premiera Alfetty 2.0 turbodiesel. Czterocylindrowy, rzędowy silnik, zaprojektowany przez renomowaną, włoską wytwórnię VM, ma pojemność skok. 1995 cm³ (średnica x skok: 88×82 mm) oraz moc 82KM/4300 obr./min. i moment obr. 163 Nm/2500 obr./min. Boczny wałek rozrządu, napędzany kołami zębatymi, sterujący zaworami za pośrednictwem drążków popychaczy i dźwigienek, blok silnika odlewany z żeliwa, głowice ze stopu lekkiego. Alfetta staje się pierwszym włoskim samochodem osobowym, napędzanym silnikiem turbodiesel.
1979	Na rynku pojawia się Alfa 6, napędzana nowym, 6-cyl. silnikiem widlastym o kącie rozwidlenia cylindrów 60° i pojemności skok. 2492 cm³ (średnica x skok: 88×68,3 mm). Główne cechy: pojedynczy, górny wałek rozrządu w głowicy, napędzany paskiem zębatym, zasilanie przez 6 pionowych gaźników jednogardzielowych, głowice, blok silnika i miska olejowa odlewane ze stopu lekkiego. Moc 158KM/5600 obr./min., moment obr. 215 Nm/4000 obr./min. Silnik ten skonstruowany został w 1 poł. lat 70. – premierę nowego modelu przez kilka lat opóźniano w oczekiwaniu na ustąpienie kryzysu energetycznego.
1979	Prezentacja Alfetty GTV 2.0 Turbodelta. Gotowe, dostarczane z Arese samochody poddawane są zatwierdzonemu przez firmę tuningowi w warsztatach Autodelta, gdzie do silnika 1962 cm³ montuje się zestaw doładowania: turbosprężarkę KKK, specjalne tłoki, tuleje cylindrowe, wałki rozrządu i metalową uszczelkę pod głowicą. Silnik zasilany jest przez dwa ciśnieniowe, poziome, dwugardzielowe gaźniki. Efektem jest podniesienie mocy (przy stopniu sprężania 7,1:1) do 150KM/5500 obr./min. i momentu obr. do 226 Nm/3500 obr./min.).
1979	Wprowadzenie modeli Alfasud Sprint 1.3 Veloce i 1.5 Veloce. Silnik bokser o pojemności skok. 1351 cm³ z podwyższonym stopniem sprężania i dwoma gaźnikami dwugardzielowymi ma od tej pory moc 86KM/5800 obr./min. i moment obr. 116 Nm/4000 obr./min., a silnik 1490 cm³, dzięki tym samym modyfikacjom, dostarcza moc 95KM/5800 obr./min. i moment obr. 128 Nm/4000 obr./min. W rok później tymi dwiema odmianami boksera wzmocnione zostają dwie wersje Alfasud: 1.3 ti oraz 1.5 ti.
1980	Silnik Alfa Romeo Spider 2.0 Veloce w wersji przeznaczonej na rynek USA (z wtryskiem mechanicznym) wyposażony zostaje w system zmiennych czasów otwarcia zaworów ssących – mechanizm hydrauliczny, uruchamiany przez siłę odśrodkową obiegu oleju powyżej pewnej prędkości obrotowej.
1980	Debiut rynkowy Alfy GTV6. Silnik z Alfy 6, o pojemności 2,5 litra, otrzymuje sterowanie przez układ elektronicznego, wielopunktowego wtrysku paliwa Bosch L-Jetronic. Parametry: moc 158KM/5600 obr./min. i moment obr. 208 Nm/4000 obr./min., ulegają nieznacznemu obniżeniu w wersji kierowanej na rynek amerykański (moc 154KM/5500 obr./min., moment obr. 207 Nm/3200 obr./min.).
1982	Wprowadzenie najmocniejszej odmiany boksera 1.5: w wersji Alfasud 1.5 ti Quadrifoglio Verde. Modyfikacje obejmują nowe dysze gaźników, zmieniony projekt kanałów dolotowych, przeprojektowanie głowic i wałki rozrządu o ostrzejszych krzywkach. Efektem jest moc 105KM/6000 obr./min. i moment obr. 131 Nm/4000 obr./min. W rok później tę odmianę silnika otrzymuje Alfasud Sprint 1.5 ti Quadrifoglio Verde.
1982	Podczas Międzynarodowej Konferencji Technicznej w Kioto przedstawiony zostaje prototyp Alfasud ESVAR (skr. od Energy Saving Vehicle Alfa Romeo) z eksperymentalnym silnikiem bokser o zwiększonej efektywności. Stopień sprężania podwyższony do 10,2:1 oraz system elektronicznego wtrysku paliwa, sterowany centralką CEM, wraz z układem pracy modułowej (na nie wszystkich cylindrach) przy niskich obrotach mają zapewnić oszczędność paliwa. Model pozostaje w fazie prototypu.
1983	Do oferty dołącza Alfetta 2.4 TD. Nowy, większy turbodiesel także pochodzi z wytwórni VM, ma pojemność skok. 2393 cm³ i zasadnicze cechy podobne do jednostki 2-litrowej. Z mocą 95KM/4200 obr./min. i momentem obr. 182 Nm/2400 obr./min. należy do najmocniejszych silników wysokoprężnych w samochodach tych lat. Nowością był system szybkiego wstępnego podgrzewania świec zapłonowych (w 7 s. niezależnie od temperatury).
1983	W ostatniej wersji Alfetty – 2.0i Quadrifoglio Oro – wprowadzone zostają dwie ważne innowacje: po pierwsze, układ elektronicznego, wielopunktowego wtrysku paliwa, sterowany przez centralkę Bosch Motronic (stosowany już w silnikach V6 Alfy, tu pojawia się w rodzinie jednostek 4-cyl.), po drugie, system zmiennych faz rozrządu drugiej generacji – bardziej zaawansowany, elektrohydrauliczny, sterowany za pośrednictwem elektromagnesu impulsami z centralki Boscha. Modyfikacja ma na celu podniesienie wartości i poprawę przebiegu krzywej momentu obrotowego, przede wszystkim w zakresie niskich obrotów.
1983	Produkcja 991 egz. Alfetty 2.0 CEM z silnikiem modułowym (przystosowanym do okresowego wyłączania z pracy dwóch cylindrów). Ta próbna wersja klasycznego, dwulitrowego silnika Alfa Romeo, wyposażona była w zintegrowany system elektronicznego, wielopunktowego wtrysku paliwa i elektronicznego zapłonu CEM, będący własnym opracowaniem firmy. Doświadczenia z silnikiem modułowym następnie zarzucono na korzyść szerszego zastosowania turbodiesli, a komputery CEM wyparte zostały w następnych modelach przez Bosch Jetronic i Motronic oraz IAW Magneti Marelli.
1983	Powstaje 361 egz. Giulietty 2.0 Turbodelta. Autodelta, dział sportu Alfa Romeo, montuje w klasycznym silniku 2-litrowym turboprężarkę Alfa Avio (własne opracowanie firmy). Silnik, zasilany dwoma poziomymi, dwugardzielowymi gaźnikami, przy stopniu sprężania 7:1 osiąga moc (170KM/5000 obr./min.) i moment obr. (180 Nm/3500 obr./min.).
1983	Premiera nowej, dwulitrowej wersji Alfy 6 – jest to silnik zachowujący główne cechy 2,5V6, jednak o pojemności skok. zmniejszonej do 1996 cm³ (średnica x skok: 80×66,20 mm). W układzie zasilania 6 pionowych ganików. Moc 135KM/5600 obr./min., moment obr. (174 Nm/4500 obr./min.).
1983	Jednocześnie na rynek trafia Alfa 6 w wersji 2,5 turbodiesel. Silnik, produkowany przez firmę VM, jest pierwszą włoską jednostką wysokoprężną o 5 cylindrach. Pojemność skok. 2494 cm³ (średnica x skok: 88×82 mm). Boczny wałek rozrządu, napędzany kołami zębatymi, sterujący zaworami za pośrednictwem drążków popychaczy i dźwigienek, blok silnika odlewany z żeliwa, głowice ze stopu lekkiego. Zaletą silnika jest wysoki moment obrotowy, dostępny w niskim zakresie obrotów (202 Nm/2400). Moc 105KM/4300 obr./min.
1984	Nowy model, Alfa 90, dostępna jest w wersji 2.4 turbodiesel. Modyfikacja silnika firmy VM (wprowadzonego rok wcześniej do modelu Alfetta), polega na dodaniu chłodnicy międzystopniowej powietrza doładowującego (wymiennik ciepła powietrze-powietrze), co umożliwia podniesienie mocy (do 110KM/4200 obr./min.) i momentu obr. (do 230 Nm/2400 obr./min.).
1985	Prezentacja Alfy 90 2.0 V6. Widlasty, 6-cyl. silnik 2-litrowy, zastosowany 2 lata wcześniej w Alfie 6, ma przeprojektowany układ dolotowy z osobnymi kolektorami dla obu bloków cylindrów oraz elektroniczny, wielopunktowy wtrysk paliwa (własne opracowanie firmy), sterowany przez centralkę Bosch L-Jetronic, co w porównaniu do wersji z 6 gaźnikami nieznacznie obniża jego parametry (moc 132KM/5600 obr./min., moment obr. 173 Nm/2400 obr./min.).
1985	Alfa 75 2.0 turbodiesel. Dwulitrowy, wysokoprężny silnik, znany z Alfetty, zostaje unowocześniony: doładowanie nową turbosprężarką Aravio, wprowadzenie chłodnicy międzystopniowej powietrza doładowującego (wymiennik ciepła powietrze-powietrze). Moc 95KM/4300 obr./min., moment obr. 188 Nm/2800 obr./min.
1986	Pierwsze Alfa Romeo wyposażone w katalizatory spalin: Spider 2.0i cat w wersji przeznaczonej na rynek USA (spadek mocy ze 125KM/5300 obr./min. do 117KM/5800 obr./min.) oraz Alfa 33 1.5 cat (spadek mocy z 95KM/5750 obr./min. do 92KM/5750 obr./min.).
1986	Unowocześnieniom Alfy 33 (tzw. seria 2) towarzyszy wprowadzenie największej odmiany silnika bokser, o pojemności skok. 1712 cm³ (średnica x skok: 87×72 mm). Oprócz głównych cech analogicznych, jak w poprzednich odmianach, jednostkę tę wyróżnia ważna innowacja: hydrauliczne, bezobsługowe popychacze zaworów, samoczynnie eliminujące luzy. Bokser 1.7, zasilany dwoma pionowymi, dwugardzielowymi gaźnikami, osiąga moc 114KM/5800 obr./min. i moment obr. 145 Nm/3500 obr./min., a w wersji wyposażonej w dwudrożny katalizator spalin: moc 111KM i moment obr. 140 Nm przy tych samych prędkościach obrotowych. W rok później silnik 1.7 trafia pod maskę modeli Sprint 1.7 Quadrifoglio Verde (te same parametry) oraz Sprint 1.7i cat Quadrifoglio Verde, gdzie, z elektronicznym, wielopunktowym wtryskiem paliwa Bosch LE-Jetronic i trójdrożnym katalizatorem spalin ma obniżoną moc (105KM/5500 obr./min.) i moment obr. (142 Nm/4500 obr./min.).
1986	Prezentacja Alfy 33 1.8 turbodiesel. 3-cyl. silnik rzędowy z firmy VM ma pojemność skok. 1779 cm³ (średnica x skok: 92×89,2 mm), budowę modułową (oddzielne głowice każdego cylindra), boczny wałek rozrządu, napędzany kołami zębatymi, sterujący zaworami za pośrednictwem drążków popychaczy i dźwigienek oraz duży, przeciwbieżny wałek wyrównoważający, redukujący wibracje. Blok silnika odlewany z żeliwa, głowice ze stopu lekkiego. Moc 72KM/4000 obr./min., moment obr. (150 Nm/2400 obr./min.).
1986	Wprowadzenie na rynek Alfy 75 1.8i turbo. Do klasycznego silnika 1.8 (o pojemności skok. 1779 cm³) z elektronicznym, wielopunktowym wtryskiem paliwa Bosch LE2-Jetronic, po obniżeniu stopnia sprężania dodane zostają: chłodzona wodą turbosprężarka Garret T3, chłodnica międzystopniowa i system elektronicznego sterowania pracą doładowania. W rok później Alfa 75 1.8i turbo Evoluzione ma silnik o nieznacznie zmniejszonej średnicy cylindra (do 79,6 mm), co przy nie zmienionym skoku tłoka daje pojemność skok. 1762 cm³. W kolejnej wersji, Alfa 75 1.8i turbo America, wraca się do pojemności 1779 cm³. Moc wszystkich odmian 155-160KM/5800 obr./min., moment obr. 221 Nm/2600 obr./min.).
1987	Premiera Alfy 75 w wersji 2.0i Twin Spark. Klasyczny, 4-cyl. silnik 2-litrowy pojawia się w swojej ostatniej, najmocniejszej odmianie. Poważne modyfikacje skupiają się na głowicy, w której oprócz mechanizmu zmiennych faz rozrządu zastosowany zostaje zapłon dwuświecowy. Silnik ten, z wysokim stopniem sprężania (10:1) i zintegrowanym systemem elektronicznego zapłonu i wtrysku paliwa (Bosch Motronic ME 7 lub ML-4.1), osiąga moc 148KM/5800 obr./min. i moment obr. 182 Nm/4700 obr./min. (a w wersji z katalizatorem odpowiednio 145KM i 175 Nm przy niższej liczbie 4000 obr./min). W tym samym roku silnik 2.0i Twin Spark, ustawiony poprzecznie i współpracujący z inną skrzynią biegów, trafia do nowego modelu, Alfa Romeo 164, w którym jego parametry są nieznacznie obniżone (moc 145KM/5800 obr./min., moment obr. 190 Nm/4700 obr./min.; w wersjach z katalizatorem nie mniej niż 139KM i 173 Nm). Tym samym w modelu 164 po raz pierwszy (nie licząc prototypów Tipo 103 z 1960 r. i Giulia Scarabeo z 1966 r.) silnik Alfa Romeo ma układ poprzeczny.
1987	Do oferty dołączają Alfa Romeo Milano 3.0i Verde, Alfa 75 3.0i V6 America oraz Alfa 164 3.0i V6, napędzane nową, trzecią wersją pojemnościową silnika V6 Alfa Romeo. W głównych cechach podobny do poprzednich, ma pojemność skok. 2959 cm³ (średnica x skok: 93×72,6 mm) i zasilanie przez elektroniczny, wielopunktowy wtrysk paliwa Bosch LE-Jetronic. Moc 182KM/5800 obr./min., moment obr. 245 Nm/4000 obr./min.), a w modelu 164: 188KM/5600 obr./min., moment obr. 245 Nm/4400 obr./min..
1987	Alfa 164 dostępna jest także w wersji 2.5 turbodiesel. Jest to nowa jednostka z firmy VM, znacznie nowocześniejsza od 5-cylindrowego silnika o podobnej pojemności, stosowanego 4 lata wcześniej w Alfie 6. Ma ułożenie poprzeczne, 4 cylindry w rzędzie, budowę modułową (oddzielna głowica każdego cylindra), boczny wałek rozrządu, napędzany kołami zębatymi, sterujący zaworami za pośrednictwem drążków popychaczy i dźwigienek, turbosprężarkę KKK i chłodnicę międzystopniową powietrza doładowującego (wymiennik ciepła powietrze-powietrze), blok silnika odlewany z żeliwa, a głowice ze stopu lekkiego. Pojemność skok. 2500 cm³ (średnica x skok: 92×94 mm), moc 114KM/4200 obr./min. i moment obr. 254 Nm/2200 obr./min.
1988	W silnikach bokser w Alfie 33 1.7 gaźniki zostają zastąpione systemem elektronicznego, wielopunktowego wtrysku paliwa Bosch LE-Jetronic (odmiany te otrzymują oznaczenie IE). Jednocześnie we wszystkich wersjach pojemnościowych boksera następuje modyfikacja komór spalania, które dzięki soczewkowatemu ukształtowaniu czasz przystosowane są do spalania benzyny bezołowiowej.
1988	Prototyp Alfy 33 Hybrid. W wyniku współpracy ośrodka badawczego Alfa Romeo i firmy Ansaldo z Genui powstają 3 egz. „ekonomicznego pojazdu miejskiego, przeznaczonego do użytku np. jako taxi”, z eksperymentalnym napędem hybrydowym. Silnik spalinowy, to bokser w wersji 1.5 o mocy 95KM/4500 obr./min., z elektronicznym, wielopunktowym wtryskiem paliwa, sterowanym centralką Alfa Romeo CEM. Na bloku boksera, połączony z kołem pasowym jego wału korbowego za pośrednictwem paska zębatego, umieszczony jest asynchroniczny, trójfazowy silnik elektryczny, sterowany przemiennikiem prądu zmiennego/stałego, o mocy 16KM/2800 obr./min. i momencie obr. 59 Nm/2800 obr./min. Samochód mógł być napędzany jednym, drugim lub oboma silnikami jednocześnie.
1988	Ofertę wzbogaca Alfa 164 2.0i turbo. Po raz pierwszy do samochodu tej marki zaadaptowany zostaje silnik benzynowy nie będący konstrukcją Alfa Romeo. Jest to 4-cyl. silnik rzędowy o pojemności skok. 1995 cm³ (średnica x skok: 84×90 mm), przejęty ze zmianami z Lancii Thema 2.0t – Lancii Delta Integrale. Wywodzi się od wolnossącego silnika 2-litrowego z Lancii Beta Coupé, HPE i Monte Carlo, a jeszcze dawniej z Fiata 131 Supermirafiori, 132 2000 i Argenta, należąc do rodziny jednostek (1.4, 1.6, 1.8 i 2.0) fiatowskich, projektowanych w latach 1966-77 przez Aurelio Lamprediego, znakomitego konstruktora z firmy Ferrari. Silnik 2.0i turbo ma dwa górne wałki rozrządu w głowicy, napędzane paskiem zębatym, osiem zaworów, blok odlewany z żeliwa, a głowice ze stopów lekkich, za zasilanie odpowiada elektroniczny wtrysk wielopunktowy Bosch LE2-Jetronic. Doładowanie zapewnia turbosprężarka Garrett T3 chłodzona wodą, wraz z chłodnicą międzystopniową i systemem overboost. Od odmiany z Lancii Thema silnik różni się odjęciem wałka wyrównoważającego. Przy stopniu sprężania 8:1 moc wynosi 171KM/5250 obr./min., a moment obr. 278 Nm/2500 obr./min.
1989	Krótka, limitowana seria Alfa Romeo SZ/RZ z najmocniejszą odmianą silnika 3.0 V6 w wersji dwunastozaworowej. Modyfikacje polegają na zastosowaniu specjalnych wałków rozrządu i kolektorów wydechowych oraz zastosowaniu zespolonego systemu elektronicznego zapłonu i wtrysku paliwa Bosch ML4.1-Motronic, dzięki czemu moc wzrasta do 207KM/6200 obr./min., a moment obr. osiąga 240 Nm/4500 obr./min.
1990	Debiutowi trzeciej wersji Alfy 33 z restylingowanym nadwoziem towarzyszy wprowadzenie nowej, najmocniejszej odmiany boksera: silnik 1.7 w wersji 16-zaworowej, z dwoma wałkami rozrządu w każdej głowicy i podwyższonym stopniem sprężania osiąga moc 133 lub 137KM/6500 obr./min. i moment obr. 151 Nm/4600 obr./min. (w wersjach z katalizatorem 129KM i 146 Nm).
1990	Bokser 1.3 o pojemności skok. 1351 cm³ w Alfach 33 V i VL po 12 latach ewolucji osiąga (z dwoma pionowymi, dwugardzielowymi gaźnikami) najwyższą dla tej odmiany moc 90KM/6000 obr./min. (moment obr. bez zmian: 116 Nm, ale przy 4500 obr./min.). Parametry te nie ulegają już zmianie w związku z wprowadzeniem (w rok później) elektronicznego wtrysku paliwa IAW Magneti Marelli.
1990	Nowa odmiana silnikowa Alfy 33 1.8 turbodiesel. Wysokoprężna jednostka VM o pojemności skok. 1779 cm³ zostaje wyposażona w chłodnicę międzystopniową powietrza doładowującego (wymiennik ciepła powietrze-powietrze), czego efektem jest zwiększenie mocy (do 84KM/4200 obr./min.) i momentu obr. (do 174 Nm/2800 obr./min.
1990	W ofercie pojawia się Alfa 75 1.8i turbo Quadrifoglio Verde. Modyfikacja doładowanego silnika 1.8 (o pojemności skok. 1779 cm³) obejmuje ulepszenie chłodnicy międzystopniowej, zaworu upustowego i zastosowanie innych świec, czego efektem był wzrost mocy do 165KM/5800 obr./min.) przy nie zmienionym momencie obrotowym.
1990	Alfa 75 3.0i V6 otrzymuje zmodyfikowany silnik. Zmiany polegają na wprowadzeniu zintegrowanego systemu elektronicznego zapłonu i wtrysku paliwa (Bosch Motronic ML-4.1), innych wałków rozrządu i przeprojektowaniu układu wydechowego, co umożliwia zwiększenie mocy do 189KM mimo stosowania trójdrożnego katalizatora spalin. Moment obr. 238 Nm/4500 obr./min.
1990	Alfa 164S 3.0i V6 kierowana na rynek USA i jej europejski odpowiednik Quadrifoglio Verde, to następne, lekko zmodernizowane wcielenia silnika 3-litrowego. Ustawiony na wysokie osiągi, ma moc 197KM/5600 obr./min. i moment obr. 259 Nm/4400 obr./min.
1991	Prezentacja Alfy 164 2.0i V6 turbo. Najmniejszy z trzech silników widlastych jako pierwszy (i jedyny) V6 Alfa Romeo otrzymuje doładowanie. Główne cechy nie ulegają zmianie w porównaniu do wolnossącej odmiany 2.0i V6, z wyjątkiem inaczej ukształtowanego układu dolotowego (zamiast dwóch kolektorów, oddzielnie dla każdego bloku, z których wychodziły po trzy rury do poszczególnych cylindrów, jest jeden wspólny, z wylotami 6 chromowanych rur, tj. w silniku 3.0 V6). Stopień sprężania obniżony do 8:1, turbosprężarka Garrett T3 chłodzona wodą, chłodnica międzystopniowa, elektroniczne sterowanie pracą doładowania i system overboost. Moc 207KM/6000 obr./min.) i moment obr. 271 Nm/2800 obr./min. (nieco niższe w wersji z katalizatorem: 201KM oraz 271Nm/3000 obr./min.).
1991	Prezentacja prototypu Alfa Romeo Proteo. Pracujący w tym modelu silnik 3.0i V6 jako drugi (po bokserze 1.7) silnik Alfa Romeo przechodzi na technikę 4-zaworową. Wyróżnia się zdecydowanie sportową charakterystyką: ma po 2 górne wałki rozrządu w każdej głowicy, elektronicznie sterowany, elektrohydrauliczny układ zmiennych faz rozrządu (zastosowany po raz pierwszy i dotychczas jedyny w silniku V6 Alfy) oraz ustawienie na maksymalne parametry (moc 256KM/7200 obr./min. i moment obr. 277 Nm/5000 obr./min.).
1992	W wersjach Alfa 164 3.0i V6 24v Super oraz Quadrifoglio Verde widlasta jednostka trzylitrowa otrzymuje po 4 zawory na cylinder, tak, jak we wcześniejszym o rok prototypie Proteo. Od tej pory silnik ten ma po dwa górne wałki rozrządu w każdej głowicy; bezobsługowe, hydrauliczne popychacze zaworów zapewniają samoczynną regulację luzów. Wersję Super cechuje regulacja na kulturę pracy i elastyczność (moc 211KM/6300 obr./min. i moment obr. 260 Nm/5000 obr./min.). Z kolei silnik QV, uzbrojony w sportowe wałki rozrządu i kolektory wydechowe oraz inny sterownik wtrysku, ustawiony jest na wysokie osiągi (moc 232KM/6300 obr./min. i moment obr. 271 Nm/5000 obr./min.). W rok później odmianę silnika QV przejmuje Alfa 164 Q4.
1992	Premiera Alfy 155. W jej wersjach 1.8i Twin Spark i 2.0i Twin Spark pojawiają się nowe odmiany klasycznego silnika 4-cylindrowego. Dwulitrowa ma zmienione wymiary średnicy cylindra i skoku tłoka (84 x 90 mm) i pojemność skokową 1995 cm³, zapłon dwuświecowy i zmienne fazy rozrządu. Wartości mocy i momentu obrotowego różnią się od wersji poprzedniej minimalnie (moc 141KM/6000 obr./min. i moment obr. 182 Nm/5000 obr./min.). Silnik 1.8 TS nie jest rozwinięciem dawnego 1.8 (o poj. 1779 cm³), lecz zmniejszeniem 2.0 TS z Alfy 155, co było łatwiejsze dzięki przejęciu układu poprzecznego, głowicy z zapłonem dwuświecowym i z wariatorem faz rozrządu. Także średnica cylindra jest taka, jak w 2.0 TS (84 mm), a skok tłoka skrócony do 80 mm, co daje pojemność skokową 1773 cm³. Moc 126KM/6000 obr./min. i moment obr. 161 Nm/5000 obr./min.
1992	Alfa 155 2.5i V6 – w największej wersji tego modelu 2,5-litrowy silnik widlasty, znany z Alfy 6, GTV6, 90 i 75, zostaje ustawiony poprzecznie i otrzymuje inaczej ukształtowany układ dolotowy (kolektor wspólny dla obu bloków, z wylotami 6 chromowanych rur, tj. w silnikach 2.0i V6 turbo i 3.0 V6). Moc 165KM/5800 obr./min. i moment obr. 216 Nm/4500 obr./min.).
1992	Alfa 155 2.0i turbo Q4. Najmocniejsza odmiana modelu 155 przejmuje 2-litrowy silnik z doładowaniem, znany z Lancii Delta Integrale, o pojemności skok. 1995 cm³. Różnicą w stosunku do jego wcześniejszej odmiany, zastosowanej w Alfie 164 2.0i turbo, jest wprowadzenie techniki czterozaworowej (16v). Pozostałe cechy główne podobne do wersji 8v; różnicę stanowi dwufazowy overboost. Moc 186KM/6000 obr./min. i moment obr. 293 Nm/2500 obr./min.).
1993	Alfa 155 1.7 TS uzupełnia ofertę w klasie średniej. Silnik powstał przez zmniejszenie wcześniejszej o rok jednostki 1.8i TS (redukcja średnicy cylindra, ten sam skok tłoka, wymiary 83,4 x 80 mm, pojemność skok. 1748 cm³). Ma zapłon dwuświecowy, nie ma zmiennych faz rozrządu; osiąga moc 116KM/5800 obr./min. i moment obr. 149 Nm/5000 obr./min.).
1993	Do wersji Alfy 155 dołączają 1.9 turbodiesel i 2.5 turbodiesel. Mniejszy z tych silników, przejęty z Fiata Tempra i Lancii Dedra, 4-cyl., rzędowy, ma pojemność skok. 1929 cm³, średnicę i skok 82,6 x 90 mm, górny wałek rozrządu w głowicy, napędzany paskiem zębatym, blok odlewany z żeliwa, a głowicę ze stopu lekkiego, turbosprężarkę KKK i chłodnicę międzystopniową. Osiąga moc 90KM/4100 obr./min. i moment obr. 186 Nm/2400 obr./min.). Większy, projektu VM, w porównaniu z poprzednią wersją z Alfy 164 2.5 turbodiesel, jest zmodyfikowany przez wprowadzenie elektronicznego systemu sterowania Turbotronic, nowej pompy wtryskowej i mimo zastosowania zaworu recyrkulacji gazów spalinowych (rozwiązanie sprzyjające zmniejszeniu emisji szkodliwych związków w spalinach, ale ze szkodą dla mocy) osiąga moc 125KM/4200 obr./min. i moment obr. 294 Nm/2000 obr./min.).
1994	Prezentacja Alfy 145 w trzech wersjach silników bokser. Nowością jest jednostka średniej wielkości, oznaczona 1.6 IE – ostatnia odmiana w liczącej już 23 lata rodzinie bokserów. Powstała na bazie wersji 1.7, przez zmniejszenie średnicy cylindra z 87 do 84 mm, co dało pojemność skok. 1596 cm³ (wymiary główne 84×72 mm). Pozostałe zasadnicze cechy bez zmian; moc 103KM/6000 obr./min., moment obr. 134 Nm/4500 obr./min.).
1995	Drobna modyfikacja silnika Alfy 164 Q4, w celu poprawienia równomierności dostarczania mocy. Nieznaczny spadek mocy (z 231 do 228KM) nie obniża osiągów.
1995	Premiera Alfy 155 2.0 TS 16v oraz modelu GTV 2.0i TS 16v. Oba modele napędza nowy 4-cyl. silnik rzędowy o pojemności skok. 1970 cm³ (średnica cylindra x skok tłoka: 83×91 mm). Główne cechy: umieszczenie poprzeczne, dwa górne wałki rozrządu w głowicy, napędzane paskiem zębatym, 4 zawory na cylinder, zapłon dwuświecowy, elektrohydrauliczny układ zmiennych faz rozrządu drugiej generacji, dwa przeciwbieżne wałki wyrównoważające, blok silnika odlewany z żeliwa, głowica ze stopu lekkiego. Moc 150KM/6200 obr./min., moment obr. 187 Nm/4000 obr./min.).
1996	Zmodernizowaną ofertę Alfy 155 uzupełniają wersje 1.6 TS 16v i 1.8 TS 16v. Są to zmniejszone odmiany nowego silnika 2.0 TS 16v, mają z nim wspólne główne cechy i podobną średnicę cylindra, o innych pojemnościach skokowych decydują różne długości skoku tłoka. Inne różnice, to brak wałków wyrównoważających oraz zastosowanie hydraulicznych popychaczy zaworów. Silnik 1.6 TS 16v ma pojemność skok. 1598 cm³ (średnica x skok: 82×75,65 mm), moc 120KM/6300 obr./min. i moment obr. 145 Nm/4500 obr./min.); silnik 1.8 TS 16v (jednocześnie dostępny w Alfie 146) – pojemność skok. 1747 cm³ (średnica x skok: 82×82,7 mm), moc 140KM/6300 obr./min. i moment obr. 162 Nm/4000 obr./min.).
1996	Odnowienie modeli Alfa 145 i 146; silniki bokser zostają zastąpione jednostkami rzędowymi o pojemnościach 1.4, 1.6 i 1.8 w wersjach 16v TS. (Alfa 146 ma już od roku silnik 1.8, w Alfie 145 jest on nowością. W ofercie obu modeli także od roku jest już silnik 2.0 16v TS). Wśród tych jednostek nowy jest silnik 1.4, o pojemności skok. 1370 cm³ (średnica x skok: 82×64,87 mm), bardzo podobny do większych odmian i zachowujący ich główne cechy (powstał przez kolejne skrócenie skoku tłoka, zachowując tę samą średnicę cylindra). Jego moc, to 103KM/6300 obr./min., a moment obr. 124 Nm/4600 obr./min.).
1996	Prezentacja prototypu Alfa Romeo Nuvola. Zmodyfikowany silnik 2.5 V6 ma w tym modelu po dwa górne wałki rozrządu w każdej głowicy, 24 zawory z popychaczami hydraulicznymi oraz doładowanie dwiema turbosprężarkami z chłodnicami międzystopniowymi. Przy stopniu sprężania 8,3:1 osiąga moc 300KM/6000 obr./min.
1997	Premiera Alfy 156, którą w najmocniejszej wersji napędza silnik 2.5 V6 24v. Jego modernizacja polega głównie na wzbogaceniu dawnej jednostki o technikę czterozaworową, z czym wiąże się zastosowanie dwóch wałków rozrządu w każdej głowicy (rozwiązanie znane z odmiany 3.0, a w wersji 2.5 z wcześniejszego o rok prototypu Nuvola). Oznacza to, że zastosowane zostały nowe, dwudziestoczterozaworowe głowice, o czaszach komór spalania w formie dwuspadowych daszków. Zawory rozstawione są pod kątem 37°, a świeca umieszczona centralnie. Zmiany obejmują także projekt kanałów dolotowych i kolektorów wydechowych. Innowacją użytą po raz pierwszy w Alfa Romeo jest układ elektronicznego sterowania położeniem przepustnicy („gas-by-wire”). Moc 190KM/6300 obr./min., moment obr. 222 Nm/5000 obr./min.).
1997	Alfa 156 w wersjach 1.9 JTD i 2.4 JTD oprócz znanych silników benzynowych otrzymuje dwie nowe jednostki typu turbodiesel z nowatorskim systemem Unijet (układ bezpośredniego wtrysku typu common rail, gwarantujący utrzymanie ciśnienia wtryskiwanego paliwa niezależnie od prędkości obrotowej silnika). Są to umieszczone poprzecznie silniki rzędowe z jednym wałkiem rozrządu w głowicy, napędzanym paskiem zębatym. Blok odlewany z żeliwa, głowica ze stopu lekkiego. Zmniejszenie wibracji na niskich przełożeniach zapewnia dwumasowe koło zamachowe. Jednostka 1.9 ma 4-cyl., pojemność skok. 1910 cm³ (średnica x skok: 82×90,4 mm) i z doładowaniem turbosprężarką Garrett T15 z zaworem upustowym i chłodnicą międzystopniową osiąga moc 105KM/4000 obr./min. oraz moment obr. 255 Nm/2000 obr./min.). Silnik 2.4 JTD ma takie same wymiary główne, różnica w pojemności skok., wynoszącej 2387 cm³ wynika z przedłużenia bloku o piąty cylinder. Pozostałe cechy podobne; różnice: zastosowanie przeciwbieżnego wałka wyrównoważającego i doładowanie turbosprężarką Garrett T15 VNT 25 ze zmienną geometrią łopatek turbiny i z chłodnicą międzystopniową. Moc 136KM/4000 obr./min. oraz moment obr. 304 Nm/2000 obr./min.).
1997	Modele Alfa 156 1.8 TS 16v i 2.0 TS 16v przejmują znane już silniki w zmodernizowanej wersji. Zmiana polega na wprowadzeniu systemu zmiennej geometrii kanałów dolotowych (dłuższe dla niższych obrotów, powyżej prędkości obrotowej 5000 zmieniane impulsem elektronicznym na krótsze), co zmniejsza zakres kompromisu i zapewnia lepsze warunki spalania przy różnych obciążeniach silnika (bardziej płaski przebieg krzywej momentu obrotowego, wzrost mocy maks. o 5 KM. Wykonanie zespołu kolektora dolotowego z nylonu wzmacnianego włóknem szklanym zmniejsza masę silnika o ok. 6 kg. W wersji 1.8 moc 144KM/6500 obr./min., moment obr. 169 Nm/3500 obr./min., w wersji 2.0 moc 155KM/6400 obr./min., moment obr. 187 Nm/3500 obr./min.
1998	W nowej limuzynie klasy wyższej, Alfa 166, najmocniejszy silnik 3.0i V6 24v przechodzi modyfikację. Zmiany w głowicach oraz układach dolotowym i wydechowym są analogiczne, jak rok wcześniej w silniku 2.5 V6 24v, dochodzi także elektroniczne sterowanie położeniem przepustnicy. Moc 226KM/6200 obr./min., moment obr. 275 Nm/5000 obr./min.
2000	Premiera Alfy 147, której silnik 1.6i TS 16v różni się od poprzednich wydań tej samej wersji pojemnościowej brakiem układu zmiennych faz rozrządu. Celem tej jednostki, o mocy 105KM/5600 obr./min. i momencie obr. 140 Nm/4200 obr./min., jest zastąpienie wycofanej z produkcji odmiany 1.4 TS, tak więc silnik 1.6 105KM zajmuje w ofercie miejsce nie równorzędne, lecz o piętro niższe niż 1.6 o mocy 120KM.
2000	Alfa 147 1.9 JTD otrzymuje silnik 1.9 JTD w zmodyfikowanej wersji – podobnie, jak większa odmiana 2.4 JTD, turbosprężarka (Garrett GT17) ma zmienną geometrię łopatek turbiny, czego efektem jest podniesienie mocy do 110KM/4000 obr./min. oraz momentu obr. do 275 Nm/2000 obr./min.).
2001	Prezentacja zmodyfikowanej wersji Alfy 156 2.0 z nowym silnikiem JTS. Znany silnik 2-litrowy o pojemności skok. 1970 cm³ zostaje gruntownie przeprojektowany i unowocześniony przez wprowadzenie bezpośredniego wtrysku paliwa, co pociąga za sobą wprowadzenie nowej głowicy, bez układu Twin Spark (czyli po jednej świecy na każdy cylinder). Inne zmiany: nowe, bardziej wytrzymałe tłoki, stopień sprężania podwyższony do 11,3:1, zmieniona regulacja faz ssania i wydechu; pozostałe główne cechy bez zmian. Moc 165KM/6400 obr./min., moment obr. 206 Nm/3250 obr./min.
2001	Alfa Romeo 156 GTA – w nowej, najmocniejszej i najbardziej sportowej wersji tego modelu pojawia się nowa wersja silnika rodziny V6. Powiększona przez wydłużenie skoku tłoka (z 72,6 mm do 78 mm) przy zachowaniu średnicy cylindra 93 mm, ma pojemność skok. 3179 cm³. Z nowym układem dolotowym i kolektorem wydechowym, specjalnymi tłokami, wzmocnionymi korbowodami, zmodyfikowanym blokiem i dodaną chłodnicą oleju silnik osiąga moc 250KM/6200 obr./min. i moment obr. 300 Nm/4800 obr./min.
2002	Prototyp Alfa Romeo Brera. Prototyp, zaprezentowany na Salonie Genewskim, napędzany jest 8-cyl. silnikiem widlastym o kącie rozwidlenia bloków cylindrów 90° i pojemności skok. 4244 cm³, przejętym (z pewnymi zmianami) z oferty Maserati.

Silniki wyczynowe Alfa Romeo – kalendarium do roku 2000

Zestawienie przedstawiające rozwój techniczny silników samochodów wyczynowych Alfa Romeo w latach 1914-2002. Znalazły się tu silniki typowych, dwu- lub jednomiejscowych wyścigówek, oraz modeli i wersji, które wykorzystywane były wyłącznie lub przede wszystkim w imprezach sportowych, a ich charakter i brak wyposażenia świadczy o tym, że nie miały służyć jako sportowe samochody turystyczne. Liczba wymienionych tu modeli, choć znaczna, nie odzwierciedla całej historii zaangażowania Alfa Romeo w sport samochodowy. Typowym dla firmy zjawiskiem było bowiem to, że do bardzo wielu, jeśli nie do większości, wyścigów (z wyjątkiem rangi Grand Prix, a później F1) i rajdów wystawiano odpowiednio przystosowane modele pochodzące z normalnej produkcji, zatem pojazdy czysto wyczynowe, to tylko fragment sportowej historii firmy.

Każda wersja lub odmiana silnika wymieniona jest, wraz z opisem głównych cech, tylko raz, w roku wprowadzenia, a później wspomniana ponownie tylko w wypadku modyfikacji lub zmiany parametrów. Zestawienie śledzi tylko początki, a nie dalsze losy poszczególnych rozwiązań. Ze względu na brak danych (także brak pomiarów w dawniejszych czasach) tabela, z nielicznymi wyjątkami, nie podaje wartości momentu obrotowego. Przedstawione zostały wyłącznie silniki samochodowe; ich wersje i odmiany wykorzystywane w sporcie motorowodnym trzeba potraktować osobno, ze względu na – aktualnie – niekompletność zebranych informacji.

1914	ALFA Grand Prix – pierwszy model firmy, zbudowany specjalnie do wyścigów, z 4-cyl. silnikiem rzędowym o niektórych cechach wybiegających o 80 lat w przyszłość (dwa górne wałki rozrządu w głowicy, 4 zawory w układzie V i 2 świece na każdy cylinder). Zasilanie przez 2 pionowe gaźniki, blok silnika i stała głowica odlewane z żeliwa. Pojemność skok. 4490 cm³ (średnica x skok: 100×143 mm). Moc 88KM/2950 obr./min. W 1921 r., po modyfikacji układu dolotowego, gniazd zaworowych i mechanizmu sterowania zaworów, oraz zastosowaniu tłoków ze stopów lekkich, moc osiąga 102 KM/3000 obr./min.
1923	Alfa Romeo RL w wersji nazwanej Targa Florio. Jest to dwumiejscowy samochód wyścigowy, zaprojektowany przez Giuseppe Merosiego. 6-cyl. silnik rzędowy w wersji 3.0 ma takie same wymiary, jak jednostka napędzająca wersje Turismo i Super Sport (pojemność skok. 2994 cm³; średnica x skok: 76×110 mm). Boczny wałek rozrządu w kadłubie, napędzany kołami zębatymi, za pośrednictwem długich drążków popychaczy steruje górnymi zaworami. Blok i głowica odlewane z żeliwa, zasilanie przez 2 pionowe gaźniki. Moc 88KM/3600 obr./min. Jednocześnie pojawia się wersja 3.2 o pojemności skok. powiększonej do 3154 cm³ przez rozwiercenie cylindrów do średnicy 78 mm; moc 95KM/3800 obr./min.). W 1924 r. modyfikacja obu wersji: 3.0 z nieznacznie podniesionym stopniem sprężania osiąga moc 90KM/3600 obr./min., a 3.2 zostaje przebudowana do pojemności 3.6 (zmiana wymiarów głównych silnika: średnica cylindra x skok tłoka 80×120 mm, pojemność skok. 3620 cm³), co zapewnia jej moc 125KM/3800 obr./min.
1923	Alfa Romeo Gran Premio Romeo (G.P.R., później, po wprowadzeniu modelu P2, określana jako P1). Druga podjęta przez Merosiego próba stworzenia od podstaw specjalnego samochodu wyścigowego. 6-cyl. silnik rzędowy o pojemności skok. 1990 cm³ (średnica x skok: 65×100 mm), dostosowany do obowiązującej formuły 2 litry, ma dwa wałki rozrządu w głowicy, napędzane kołami zębatymi i bezpośrednio sterujące górnymi zaworami, ustawionymi w układ V. Zasilanie przez dwa pionowe gaźniki. Podwójny blok i stała głowica odlewane z żeliwa. Przy stopniu sprężania 7,3:1 silnik osiąga moc 95KM/5500 obr./min. W rok później z jednym gaźnikiem, sprężarką mechaniczną i obniżonym stopniem sprężania udaje się osiągnąć moc 118KM/5000 obr./min.
1924	Alfa Romeo P2 – pierwszy samochód wyścigowy skonstruowany przez Vittorio Jano. 8-cyl. silnik rzędowy o pojemności skok. 1987 cm³ (średnica x skok: 61×85 mm), dwa wałki rozrządu w głowicy, napędzane kołami zębatymi i bezpośrednio sterujące górnymi zaworami, rozstawionymi pod kątem 108°. Zasilanie przez dwa pionowe gaźniki, dwustopniowa sprężarka mechaniczna. Podwójny blok i stała głowica odlewane z żeliwa. Moc 140KM/5500 obr./min. W 1925 r. dzięki opracowaniu przez Jano specjalnego paliwa benzynowo-alkoholowego „Elcosina” i przystosowaniu silnika P2 do jego spalania moc silnika wzrasta do 155 KM.
1929	Alfa P2 nieznacznie zmodyfikowana. W celu zyskania reprezentacji w klasie powyżej 2 litrów w 1 egz. wyścigówki średnicę cylindra zwiększa się z 61 do 61,5 mm, co daje pojemność skok. 2006 cm³ i moc 175KM/5500 obr./min. W rok później w podobny sposób wzmocnione zostają dwa kolejne egzemplarze.
1930	Alfa Romeo 6C 1750 Gran Sport Testafissa, najmocniejsza (i używana niemal wyłącznie do sportu wyczynowego) wersja modelu 6C 1750. Dwa wałki rozrządu w głowicy, 1 pionowy, dwugardzielowy gaźnik, sprężarka mechaniczna, blok i stała głowica odlewane z żeliwa. Pojemność skok. 1752 cm³ (średnica x skok: 65×88 mm), moc 102KM/5000 obr./min.
1931	Jednocześnie z turystyczno-sportowymi wersjami nowej Alfa Romeo 8C 2300 Jano przygotowuje wersję wyścigową, określaną jako 8C 2300 Le Mans. W odróżnieniu od pierwszych odmian wersji turystycznej, nie tylko głowica, ale i podwójny (dzielony) blok silnika odlewany jest ze stopu lekkiego. Dwa wałki rozrządu w głowicy, 1 gaźnik Memini, sprężarka mechaniczna. Pojemność skok. 2336 cm³ (średnica x skok: 65×88 mm), moc 155KM/5200 obr./min. W 1932 r., po zwiększeniu stopnia sprężania do 6,5:1, moc wzrasta do 165KM/5400 obr./min.; w 1934 r. po kolejnych modyfikacjach do 180KM/5400 obr./min.
1931	Alfa 8C 2300 w wersji Monza (o krótszym rozstawie osi) ma główne cechy podobne, jak Le Mans, jednak już w pierwszym wydaniu ma stopień sprężania 6,5:1 i moc 165KM/5400 obr./min. W latach 1932-33 zmodyfikowany silnik osiąga moc 178KM/5400 obr./min.
1931	Alfa Romeo Tipo A. Najbardziej nietypowy model w ówczesnej historii firmy: jednomiejscowa wyścigówka, której napęd stanowią dwa identyczne silniki, przejęte z Alfy 6C 1750: rzędowe, sześciocylindrowe, ułożone równolegle obok siebie i współpracujące z dwiema bliźniaczymi skrzyniami biegów. Poniższe dane odnoszą się do pojedynczego silnika (bez sumowania): dwa wałki rozrządu w głowicy, 1 poziomy, dwugardzielowy gaźnik, sprężarka mechaniczna, blok i głowica odlewane ze stopów lekkich. Pojemność skok. 1752 cm³ (średnica x skok: 65×88 mm), moc 115KM/5200 obr./min.
1932	Alfa Tipo B, bardziej znana jako P3. Następny po P2 wybitnie udany samochód wyścigowy skonstruowany przez Vittorio Jano. Napęd: 8-cyl. silnik rzędowy, o pojemności skok. 2654 cm³ (średnica x skok: 65×100 mm), stanowiący powiększoną i bardziej bezkompromisowo ustawioną wersję silnika Alfy 8C 2300 Le Mans/Monza. Podstawowe cechy typowe dla sportowych silników konstrukcji Jano: dwa wałki rozrządu w głowicy, napędzane kołami zębatymi i bezpośrednio sterujące górnymi zaworami, rozstawionymi w układzie V. Zasilanie przez dwa pionowe gaźniki, dwustopniowa sprężarka mechaniczna. Podwójny blok i stała głowica odlewane ze stopów lekkich. Moc 215KM/5600 obr./min.
1934	Wersja 8C 2600 Monza powstaje po przejęciu 10 egz. 2300 Monza przez Scuderia Ferrari. Zwiększenie pojemności skokowej do 2556 cm³ uzyskuje się przez powiększenie średnicy cylindra z 65 do 68 mm. Moc 180KM/5600 obr./min.
1934	Modyfikacja silnika Alfy P3. Dzięki średnicy cylindra przejętej z modelu 8C 2600 Monza (68 mm), pojemność skok. wzrasta do 2905 cm³, co w połączeniu ze stopniem sprężania podwyższonym do 7,1:1, daje moc 255KM/5400 obr./min.
1935	Przed kolejnym sezonem jeszcze jedno wzmocnienie silnika P3. Po dalszym rozwierceniu cylindrów do średnicy 71 mm (przy skoku przez cały czas wynoszącym 100 mm) pojemność skok. wynosi 3165 cm³, a moc 265KM/5400 obr./min. Jednocześnie dwa egz. zostają powiększone jeszcze bardziej, do pojemności skok. 3822 cm³ (średnica cylindra osiąga 78 mm) i mocy 330KM/5400 obr./min.
1935	Alfa Romeo Bimotore, drugi dwusilnikowy model w historii firmy, jednak o zupełnie innym układzie napędu. Dwa jednakowe silniki od Alfy P3 w wersji 3.2 litra z 1935 r. umieszczone są jeden tradycyjnie, przed miejscem kierowcy, drugi na tylnej osi, i współpracują z jedną, centralnie usytuowaną skrzynią biegów. Poniższe dane odnoszą się do pojedynczego silnika (bez sumowania): 8 cylindrów w układzie rzędowym, dwa wałki rozrządu w głowicy, 2 pionowe gaźniki, 2 sprężarki mechaniczne, podwójny blok i głowica odlewane ze stopów lekkich. Pojemność skok. 3165 cm³ (średnica x skok: 71×100 mm), moc 270KM/5400 obr./min. Łączna pojemność skokowa 6330 cm³, moc 540KM.
1935	Alfa Romeo 8C 2900 A. W odróżnieniu od wersji B, supersportowej, ale z założenia turystycznej i przeznaczonej do wolnej sprzedaży, wersja A zaprojektowana została specjalnie do udziału w wyścigach drogowych w kategorii samochodów sportowych (np. do wygrywania w Mille Miglia). Silnik pochodzi z drugiej wersji (czyli z pierwszego etapu modyfikacji) Alfy P3, ma takie same podstawowe cechy, pojemność skok. 2905 cm³ (średnica x skok: 68×100 mm), i z zasilaniem dwoma pionowymi gaźnikami oraz doładowaniem dwiema sprężarkami mechanicznymi osiąga (przy stopniu sprężania obniżonym do 6,5:1) moc 220KM/5300 obr./min.
1936	Na kolejny sezon wyścigowy opracowany zostaje model Alfa Tipo C w wersji 12C-36 (pierwsza część kodu oznacza 12-cyl. silnik, druga: rocznik). Pierwszy 12-cyl. silnik widlasty Alfa Romeo, kąt rozstawienia bloków 60°, pojemność skok. 4064 cm³ (średnica x skok: 70×88 mm). Wymiary główne wskazują na przejęcie pewnych cech silnika modelu 6C 1750 (ten sam skok tłoka) i podwojenie go przez zestawienie dwóch rzędowych bloków 6-cyl. w układ V12. Cztery wałki rozrządu (po dwa w każdej głowicy), napędzane kołami zębatymi, bezpośrednio sterujące górnymi zaworami, rozstawionymi w układzie V. Zasilanie przez dwa poziome gaźniki dwugardzielowe, sprężarka mechaniczna. Podwójne bloki cylindrów i głowice odlewane ze stopów lekkich. Moc 370KM/5800 obr./min.
1937	Dalszy rozwój wyścigowej Tipo C: wersję 12C-36 zastępuje 12C-37, ostatnia konstrukcja Vittorio Jano dla Alfa Romeo. Dwunastocylindrowy silnik widlasty (kąt 60°) cechuje się dużymi zmianami w porównaniu do wersji z poprzedniego roku. Pojemność skokowa zwiększona do 4495 cm³ przy zmienionych wymiarach głównych (średnica x skok: 72×92 mm). Wał korbowy utwardzany powierzchniowo metodą termiczno-chemiczną, wsparty na łożyskach walcowych (w miejsce stosowanych dawniej ślizgowych). Dwa poziome dwugardzielowe gaźniki i dwie sprężarki Alfa Romeo o średnicy wirników 105 zamiast 200 mm, stopień sprężania podniesiony po raz kolejny do 7,3:1. Moc 430KM/5800 obr./min.
1938	Alfa Romeo 8C 2900 B. Silnik o mocy 180 KM, napędzający większość wersji tego modelu, przedstawiony został w zestawieniu silników Alfa Romeo w latach 1910-1950; jednak dwie odmiany wersji wzmocnionej, stosowane do napędu Spidera i Berlinetty z nadwoziami Touring, zasługują na umieszczenie w rejestrze silników wyczynowych. Jednostka napędowa przejęta z Alfy P3 przechodzi dalsze modyfikacje, nie zmieniające podstawowych cech. W układzie zasilania dwa pionowe gaźniki i dwie przeciwbieżne sprężarki mechaniczne – własne opracowanie firmy. W wersji zasadniczej pojemność skok. 2905 cm³ (średnica x skok: 68×100 mm), w nieznacznie powiększonej 2926 cm³ (zwiększenie średnicy cylindra do 68,25 mm i stopnia sprężania z 5,8 do 6,3:1). Moc 220KM/5500 obr./min.
1938	Budowa 4 egz. Alfy 308. Ośmiocylindrowy silnik rzędowy o skoku tłoka 100 mm, wywodzący się z modelu P3, a później stosowany z modyfikacjami w 8C 2900 B Spider, otrzymuje w tej odmianie średnicę cylindra 69 mm, co daje pojemność skok. 2991 cm³. Pozostałe główne cechy bez zmian; moc 295KM/6000 obr./min. Modele 308, a później 312 i 316, przygotowuje w Modenie Scuderia Ferrari pod kierownictwem Enzo Ferrariego. Wszystkie trzy mają pojemność skokową poniżej 3000 cm³, w związku z wprowadzeniem w formule wyścigowej Grand Prix limitu pojemnościowego do 3 litrów.
1938	Nowy model Alfa 312 ma silnik V12 przejęty z modelu 12C-37 w zmodyfikowanej wersji – z pojemnością skok. 2995 cm³ (średnica x skok: 66×73 mm). Znaczne skrócenie skoku pozwala uzyskać moc maksymalną przy wyższej liczbie obrotowej – rekordowej dla Alfy w tych latach (6500). Pozostałe główne cechy pozostają bez zmian; moc 350KM/6500 obr./min.
1938	Następny, po P2 i P3, kamień milowy w historii wyczynowych silników Alfa Romeo: Alfa 158, model zaprojektowany przez inżynierów firmy, oddelegowanych do prac rozwojowych w Scuderia Ferrari. Głównym twórcą silnika był Gioacchino Colombo. Powstał 8-cyl. silnik rzędowy o pojemności dostosowanej do limitu 1,5 litra, obowiązującego w formule voiturette. Główne cechy: dwa wałki rozrządu w głowicy, napędzane kołami zębatymi i bezpośrednio sterujące górnymi zaworami, rozstawionymi w układ V. Zasilanie przez 1 pionowy, trójgardzielowy gaźnik, sprężarka mechaniczna. Podwójny blok i głowica odlewane ze stopów lekkich. Pojemność skokowa 1479 cm³ (średnica x skok: 58×70 mm). Moc 195KM/7200 obr./min. dzięki modyfikacjom dokonanym w 1939 r. wzrasta do 225KM/7500 obr./min.
1938	Alfa Romeo 316, przeznaczona do formuły Grand Prix, w której obowiązuje limit pojemnościowy 3 litry, wyposażona w 16-cyl. silnik widlasty o kącie rozstawienia bloków 60°, powstały przez zestawienie dwóch 8-cyl., rzędowych silników Alfy 158 (są to nie tylko dwa bloki, lecz także dwie skrzynie korbowe i dwa równoległe wały, przekazujące moc do skrzyni biegów za pośrednictwem specjalnego sprzęgu z kół zębatych. Pojemność skok. 2958 cm³, wymiary główne i pozostałe zasadnicze cechy takie, jak w modelu 158. Zasilanie przez 2 dwugardzielowe gaźniki, doładowanie dwiema sprężarkami; moc 440KM/7500 obr./min.
1939	Alfa Romeo 6C 2500 Super Sport. W wersji Turismo i kolejnych wersjach turystycznych model ten uwzględniony jest w zestawieniu „cywilnych” silników Alfa Romeo, ale trzy odmiany wersji Super Sport – Corsa, „Ala Spessa” i Berlinetta, mają charakter przede wszystkim wyczynowy, stąd przedstawienie ich w niniejszym kalendarium. 6-cyl., rzędowy silnik wolnossący ma takie same główne cechy, jak w 6C 2500 Turismo, czyli pojemność skok. 2443 cm³ (średnica x skok: 72×100 mm), dwa wałki rozrządu w głowicy, napędzane łańcuchem i kołami zębatymi, zawory w układzie V, blok odlewany z żeliwa, a głowica ze stopu lekkiego. Różnice: zasilanie przez 3 poziome gaźniki, wysoki stopień sprężania 8:1, moc 120KM/4750 obr./min.
1939	Alfa 162. Bardzo nowoczesny model wyścigowy, przeznaczony do ograniczonej do 3 litrów formuły Grand Prix, z ambitnym, nowatorskim silnikiem skonstruowanym przez Wilfredo Ricarta. Jest to 16-cylindrowa jednostka widlasta o kącie rozwarcia bloków 135°, z typowym, sportowym rozwiązaniem rozrządu (2 górne wałki w każdej głowicy, zawory w układzie V). Blok i głowice odlewane ze stopu lekkiego, w układzie zasilania dwa trójgardzielowe gaźniki, doładowanie czterema przeciwbieżnymi sprężarkami mechanicznymi konstrukcji Alfa Romeo, umieszczonymi w szerokim rozwidleniu bloków. Pojemność skok. 2995 cm³ (średnica x skok: 62×62 mm) – zwraca uwagę (po raz pierwszy w historii silników Alfa Romeo) równy stosunek dwóch wymiarów głównych silnika; krótki skok zapewnia bardzo wysokie prędkości obrotowe. Moc 490KM/7800 obr./min. Powstają komponenty do budowy 6 egz., ale ze względu na rozpoczęcie wojny pojazd pozostaje w fazie prototypu.
1939	Dwumiejscowy spider Alfa Romeo 412 na podwoziu Alfy 8C 2900 A wyposażony jest w silnik V12 przejęty z modelu 12C-37, ale w wersji wolnossącej. Pozostałe główne cechy bez zmian, zasilanie przez 3 pionowe gaźniki dwugardzielowe, stopień sprężania 8,2:1, moc 220KM/5500 obr./min.
1940	Kolejny, wybitnie nowatorski prototyp Wilfredo Ricarta, skonstruowany przy współpracy Gioacchino Colombo: Alfa 512, której napęd stanowi zupełnie nowy, 12-cyl. silnik w układzie bokser. Pojemność skok., dostosowana do nowej formuły Grand Prix (limit 1,5 litra dla silników z doładowaniem), wynosi 1490 cm³ (średnica x skok: 54×54,2 mm). Pierwszy tak krótkoskokowy silnik Alfy, drugi o równym stosunku wymiarów głównych. Wyjątkowo wysoka prędkość obrotowa osiąga wartości właściwe dla czasów o wiele późniejszych. Moc 335KM/8600 obr./min.
1941	Prototyp Alfa 163 – małej, dwumiejscowej berlinetty, przeznaczonej do wyścigów samochodów sportowych. Szesnastocylindrowy, trzylitrowy silnik widlasty, przejęty z modelu 162, umieszczony jest centralnie, przed tylną osią (po raz pierwszy w historii Alfa Romeo). Wszystkie cechy analogiczne, jak w Alfie 162, z dwoma wyjątkami: silnik pozbawiony jest doładowania, w związku z czym stopień sprężania zwiększa się do 7,2:1. Moc 190KM/7400 obr./min.
1947	Pierwsze modyfikacje Alfy 158 po wojennej przerwie. Zmiany polegają głównie na użyciu dwóch dwustopniowych sprężarek własnej konstrukcji. Doładowany w ten sposób silnik o pojemności skok. 1479 cm³ osiąga moc 275KM/7500 obr./min.
1948	Alfa 6C 2500 Competizione, sportowe coupé, przygotowane do wyścigów samochodów sportowych, ma znany z tej rodziny modeli silnik wolnossący o pojemności skok. 2443 cm³ (średnica x skok: 72×100 mm), omówiony przy okazji wersji 6C 2500 Super Sport, który, zasilany trzema poziomymi, dwugardzielowymi gaźnikami, przy stopniu sprężania 9,2:1 osiąga moc 145 KM/5500 obr./min.
1950	Następny etap w rozwoju samochodów sportowych, przeznaczonych do udziału w wyścigach drogowych (przede wszystkim Mille Miglia) stanowi jeden egzemplarz Alfy 6C 3000, noszący dodatkowy kod C50 (oznaczający „Competizione” i rocznik). Do zmodyfikowanego nadwozia wersji 2500 Competizione dodany zostaje 6-cyl., rzędowy silnik z wcześniejszego o dwa lata prototypowego modelu 6C 3000, o pojemności skok. 2955 cm³, średnicy i skoku 82,55 x 92 mm i pozostałych głównych cechach takich, jak w wersji 2500, z wyjątkiem przejścia na napędzanie wałków rozrządu wyłącznie podwójnym łańcuchem, bez kół zębatych. Konstruktorem odpowiedzialnym za przygotowanie tej wyczynowej jednostki jest Giuseppe Busso. Dzięki zasilaniu przez trzy poziome, dwugardzielowe gaźniki i podwyższonemu do 8,6:1 stopniowi sprężania silnik osiąga moc 168 KM/6000 obr./min.
1950	Dalsze udoskonalenia silnika modelu 158, wzrost mocy do 350KM/8500 obr./min.
1951	Powstają 4 egz. Alfy 159, będące rozwinięciem modelu 158. Silnik, przejęty od poprzedniczki, ma taką samą pojemność i podstawowe cechy, jednak dzięki dalszym modyfikacjom osiąga moc 425KM/9300.
1952	Alfę 1900 C52 Disco Volante w odmianach z nadwoziem Spider oraz Coupé, przeznaczoną do zawodów prototypów sportowych w klasie do 2 litrów, napędza nowy silnik, będący powiększoną wersją jednostki napędzającej seryjne Alfy 1900 i dzielący z nimi główne cechy, z wyjątkiem materiału, wymiarów i bardziej agresywnego ustawienia. Jest to 4-cyl. silnik rzędowy o pojemności skok. 1997,4 cm³ (średnica x skok: 85×88 mm), z typowym dla Alfa Romeo rozwiązaniem rozrządu (DOHC, zawory w układzie V), nowością jest napęd wałków rozrządu za pośrednictwem łańcucha. Zarówno blok, jak głowica odlewane są ze stopu lekkiego. Zasilanie przez dwa poziome, dwugardzielowe gaźniki, stopień sprężania 8,7:1, moc 158KM/6500 obr./min.
1952	Nowa, powiększona i zmodyfikowana wersja Alfa Romeo 6C 3000, oznaczona CM Coupé (skrót oznacza Competizione Maggiorata). Silnik z poprzedniej, 3-litrowej wersji, zostaje (wbrew oznaczeniu) powiększony do pojemności skok. 3495 cm³ (średnica x skok: 89×98 mm), pozostałe cechy podobne. Zasilanie przez 6 poziomych, dwugardzielowych gaźników, wzrost mocy do 246KM/6500 obr./min. W rok później 3,5-litrowy silnik Alfy 6C 3000 CM (teraz w dwóch wersjach nadwozia: Coupé i Spider) zostaje wzmocniony do 275 KM/6500 obr./min.
1952	Alfa 160 – prototyp wyścigowego pojazdu Formuły Grand Prix (w tym okresie nazywanej już Formułą 1). Mimo oficjalnego wycofania się firmy z wyścigów F1, nadal prowadzono prace rozwojowe w tym zakresie. Twórcą silnika i pojazdu był Orazio Satta Puliga. Skonstruował on 12-cylindrowy, wolnossący silnik bokser, któremu krótki skok tłoka zapewniał rekordowe prędkości obrotowe. Pojemność skok. 2483 cm³ (średnica x skok: 68×57 mm), rozrząd DOHC, zawory w układzie V, rozstawione pod kątem 90°, blok i głowice odlewane ze stopów lekkich, zasilanie przez 12 pionowych gaźników, wyjątkowo wysoki stopień sprężania 12,6:1 – wszystko to zapewniało moc 285KM/10000 obr./min. – rewelacyjną dla nie doładowanego silnika o pojemności 2,5 litra. Zbudowany został 1 egz. tego silnika.
1953	Dwa eksperymentalne egzemplarze Alfy C52 z nadwoziem spider otrzymują silnik z modelu 6C 3000, zapewniający moc 230 KM.
1953	Jeden z dwóch powstałych Spiderów 6C 3000 CM zostaje przebudowany – w związku z nowym ograniczeniem pojemnościowym 3 litry w kategorii międzynarodowych wyścigów samochodów sportowych, otrzymuje silnik zmniejszony do tego limitu, ale nie przez powrót do wymiarów 3-litrowej wersji C50, lecz przez nadanie nowego, mocnego stosunku średnicy cylindra do skoku tłoka (87×83 mm), co daje pojemność skok. 2943 cm³. Silnik ten, dzięki skróceniu skoku i w efekcie podwyższeniu maksymalnej liczby obrotowej, osiąga bardzo wysoką dla jednostek wolnossących moc 260 KM/7000 obr./min.
1954	Alfa Romeo 2000 Sportiva (Coupé i Spider). Prototypy nowego modelu lekkiego, 2-miejscowego pojazdu o wysokich osiągach, który ostatecznie nie wszedł do produkcji, napędzane są 2-litrowym silnikiem przejętym z wersji C52 Disco Volante, jednak w mniej wysilonym ustawieniu. Główne cechy takie same, jak w C52, zasilanie dwoma poziomymi, dwugardzielowymi gaźnikami, wyższy stopień sprężania (9:1), moc 138KM/6500 obr./min.
1955	Alfa 750 Competizione: następny prototyp modelu przystosowanego do wyścigów samochodów sportowych w klasie 1,5 litra. 4-cyl. silnik rzędowy o pojemności skok. 1488 cm³ (średnica x skok: 76 x 82 mm) ma cechy typowe dla firmy i okresu: dwa wałki rozrządu w głowicy, napędzane łańcuchem, blok i głowica odlewane ze stopów lekkich. Zasilanie przez dwa poziome, dwugardzielowe gaźniki, dość wysoki stopień sprężania 10:1, moc 145KM/8000 obr./min. Zwraca uwagę duża prędkość obrotowa i moc relatywna, sięgająca (bez doładowania) prawie 100KM z litra pojemności skokowej.
1963	Giulia TZ (Tubolare Zagato) jest pierwszą wersją wyczynową na bazie Giulii. Samochód przedstawiony był w katalogu jako model w normalnej sprzedaży, niemniej budowano go w warsztatach Autodelta jako pojazd przeznaczony do udziału w wyścigach długodystansowych typu 24 Godz. Le Mans lub 100 km Monza. Czterocylindrowy, rzędowy silnik z modelu Giulia, o pojemności skok. 1570 cm³ (średnica x skok: 78×82 mm), z dwoma wałkami rozrządu w głowicy, mający wszystkie główne elementy nieruchome (blok, głowicę, miskę olejową), a także tłoki, odlewane ze stopów lekkich, zasilany dwoma poziomymi gaźnikami dwugardzielowymi, osiąga moc od 113KM/6500 obr./min. wzwyż, zależnie od ustawienia. W 1965 r., z zapłonem dwuświecowym (montowanym jako opcja), rozwija znacznie wyższą moc, zbliżoną do osiągów wersji TZ2 (170KM/7500 obr./min.).
1965	Zmodyfikowana wersja 2-miejscowego, rajdowo-wyścigowego coupé na bazie Giulii otrzymuje oznaczenie TZ2 (od tego czasu wersję pierwszą określa się jako TZ1). Powstaje tylko 9 egz., niedostępnych w normalnej sprzedaży. Zmiany w silniku obejmują głowicę z dwiema świecami na każdy cylinder (jednocześnie zaoferowaną do TZ1 jako opcja), suchą miskę olejową i drobne poprawki. Silnik z wysokim stopniem sprężania 11,4:1 osiąga moc 170KM/7500 obr./min.
1966	Obok Giulii 1600 GTA, wersji zdecydowanie sportowej, ale przeznaczonej do normalnej, „katalogowej” sprzedaży (i ujętej w zestawieniu silników Alfa Romeo od roku 1950), Autodelta przygotowuje 500 egz. ściśle wyczynowej Giulii 1600 GTA Corsa, przeznaczonej do udziału w rajdach i wyścigach samochodów turystycznych w grupie 2. Silnik o pojemności skok. 1570 cm³ i głównych cechach takich samych, jak w modelu TZ2 (m.in. po 2 świece na cylinder), osiąga moc 164KM/7800 obr./min.
1967	Giulia 1600 GTA-SA to jeszcze mocniejsza wersja GTA, odpowiedź Autodelty na udoskonalenia wprowadzane przez konkurencję. Jej silnik zachowuje pojemność skok. 1570 cm³, ale przy obu wymiarach głównych zmienionych w celu uzyskania szybkoobrotowej jednostki krótkoskokowej (średnica x skok: 86×67,5 mm). Na szczególną uwagę zasługuje nowatorski system doładowania turbosprężarką hydrauliczną, pierwszą w historii Alfa Romeo i skonstruowaną samodzielnie przez tę firmę. Urządzenie to działa w nietypowy sposób: w ostatniej fazie otwarcia przepustnicy pompa hydrauliczna o zmiennej pojemności przepuszcza olej, pod ciśnieniem zwiększonym do 80 atm., do małej turbiny o wirniku zamontowanym współosiowo z sekcją sprężarki powietrza. Turbina w ciągu 1/4 sekundy osiąga prędkość 100 000 obrotów, zapewniając ciśnienie doładowującego powietrza rzędu 0,7 atm. Tendencja do spalania detonacyjnego eliminowana jest automatycznie przez natrysk wody, rozpylanej przez sprężarkę. Ta najmocniejsza wersja silnika Giulii osiąga moc 220KM/7800 obr./min.
1967	Po 3 latach prac konstrukcyjnych Autodelta przedstawia zupełnie nowy silnik i nowy model pojazdu, przeznaczonego do wyścigów w klasie prototypów sportowych: Alfa Romeo 33/2. Jednostką napędową jest 8-cyl. silnik widlasty o kącie rozstawienia bloków 90°, z dwoma wałkami rozrządu w każdej głowicy, napędzanymi łańcuchem i zaworami w układzie V. Blok i głowice odlewane ze stopu lekkiego. Pojemność skok. 1995 cm³, średnica x skok tłoka 78 x 52,4 mm. Dwie świece na każdy cylinder, zasilanie przez mechaniczny, wielopunktowy wtrysk paliwa systemu Lucas, stopień sprężania 11;1. Moc 270KM/9600 obr./min.
1968	Drużynę rajdowo-wyścigowych Giulii zasila nowa, mniejsza odmiana, 1300 GTA Junior Corsa. Stanowi odpowiednik 1,3-litrowej GTA sprzedawanej w normalnej ofercie, ale zdecydowanie wzmocniony i adresowany nie do zwykłych klientów, lecz do zawodników. Silnik, podobnie jak w „katalogowej” GTA, ma pojemność skokową 1290 cm³, ale przy zmienionych wymiarach głównych (średnica przejęta z wersji 1600, skok z krótkoskokowego silnika GTA-SA (78×67,5 mm). Stopień sprężania 9:1, w układzie zasilania dwa poziome, dwugardzielowe gaźniki, po 2 świece na cylinder i specjalne zabiegi specjalistów z Autodelty w sumie przekładają się na moc 145KM/7800 obr./min.
1969	Alfa 33/2 w drugiej wersji z silnikiem powiększonym do 2,5 litra przez przedłużenie skoku tłoka. Pojemność skok. 2462 cm³, średnica x skok tłoka 78×64,4 mm. Pozostałe cechy główne bez zmian. Zastąpienie wtrysku mechanicznego Lucas systemem SPICA. Moc 315KM/8800 obr./min.
1969	Kolejny etap rozwoju „typu 33”: w klasie prototypów sportowych debiutuje Alfa 33/3, w której silnik 2,5 litra z wersji poprzedniej zostaje powiększony do 3 litrów, tym razem przez zwiększenie średnicy cylindra, otrzymując wymiary główne (średnica x skok tłoka) 86×64,4 mm, dające pojemność skok. 2998 cm³. Zasadniczą innowacją jest zastosowanie (po raz pierwszy od modelu Grand Prix z 1914 r.) czterech zaworów na cylinder. Pozostałe podstawowe cechy podobne, jak w poprzedniej wersji. W układzie zasilania wielopunktowy, mechaniczny wtrysk paliwa Lucas. Silnik osiąga moc 400KM/9000 obr./min.
1970	Modyfikacja wersji 1300 GTA Junior Corsa: zastosowanie układu mechanicznego, wielopunktowego wtrysku paliwa SPICA i podniesienie stopnia sprężania do 11:1 wraz z drobnymi udoskonaleniami, pozwalającymi zwiększyć prędkość obrotową, umożliwia osiągnięcie mocy 165KM/8400 obr./min.
1970	Alfa Romeo 1750 GTAm – kolejna wyścigowa wersja Giulii GT, opracowana przez Autodeltę. Silnik, znany z turystycznej wersji 1750 GTV, powiększony jest (o czym informuje litera „m” od słowa „maggiorata”) do pojemności 2 litrów, zachowując jednak blok wersji wyjściowej – stąd oznaczenie 1750, mimo faktycznej pojemności skokowej 1985 cm³. Zmiana polega na rozwierceniu cylindrów do średnicy 84,5 mm (skok bez zmian: 88,5 mm). Inne ważne modyfikacje, to zapłon dwuświecowy, specjalne, wysokostopniowe tłoki i zmiany w głowicy (inny projekt ukształtowania komór spalania). Z zasilaniem przez mechaniczny wtrysk paliwa SPICA i przy wysokim stopniem sprężania 11:1 silnik osiąga moc 195KM/7200 obr./min.
1971	Alfa 2000 GTAm jest bezpośrednią kontynuacją wersji 1750 GTAm z poprzedniego roku, ze zmienionym oznaczeniem, które określa teraz pojemność faktyczną, a nie pojemność silnika bazowego. Dzięki dalszym udoskonaleniom udaje się po raz kolejny, znacznie podnieść moc: do 240KM/7500 obr./min.
1971	Moc silnika Alfy 33/3 po drobnych modyfikacjach wzrasta z 400 do 420KM/9400 obr./min.
1971	Następna wersja Alfa Romeo tipo 33, oznaczona TT3, różni się od 33/3 przede wszystkim konstrukcją nadwozia, ale także w 3-litrowym, 8-cyl. silniku o 4 zaworach na cylinder dokonuje się korekt, w efekcie których moc wzrasta do 440KM/9800 obr./min.
1973	Do napędu zmodyfikowanej po raz kolejny Alfy 33, oznaczonej teraz TT12, przeznaczony jest całkowicie nowy, 12-cyl. silnik bokser, z dwoma wałkami rozrządu w każdej głowicy i czterema zaworami na cylinder (48v). Blok i głowice odlewane ze stopu lekkiego. Pojemność skok. 2995 cm³, średnica x skok tłoka 77 x 53,6 mm. Rekordowo krótki skok tłoka przystosowuje silnik do bardzo wysokich prędkości obrotowych. Zasilanie przez mechaniczny wtrysk Lucas, stopień sprężania 12:1. Moc 470KM/11000 obr./min., moment obrotowy 340 Nm/9000 obr./min.
1974	Homologacja nowej, bardzo zaawansowanej odmiany silnika Alfy 1300 GTA Junior Corsa, z głowicą o 4 zaworach na cylinder. Drugą istotną zmianą jest rezygnacja (z braku miejsca) z zapłonu dwuświecowego i poprzestanie na pojedynczej świecy w górnym, centralnym punkcie czaszy komory spalania. Silnik osiąga fenomenalną moc 180KM/9600 obr./min., co jest rekordową wartością dla wolnossącego silnika o tej pojemności i przelicza się na moc relatywną 140 KM z 1 litra.
1975	Udoskonalenie 12-cyl. boksera, napędzającego Alfę 33 TT 12, którego moc wzrasta do 500KM/11500 obr./min.
1976	Alfa Romeo 33 SC 12 w pierwszym sezonie startów w rywalizacji producentów w Mistrzostwach Świata Samochodów Sportowych napędzana jest 12-cyl. silnikiem bokser, znanym z wersji TT12, ale o mocy podniesionej po raz kolejny: do ponad 520KM/12000 obr./min., przy nieznacznym obniżeniu momentu obr. do 320 Nm/9000 obr./min.
1976	Pośrednia próba powrotu Alfa Romeo do Formuły 1: firma zaczyna dostarczać silniki dla teamu Brabham Martini Racing. Model Brabham-Alfa BT45 otrzymuje 12-cyl. silnik bokser, znany z Alfy 33 TT12, o mocy 500KM/11500 obr./min. i momencie obr. 320 Nm/9000 obr./min. W wersji BT45 B moc silnika wzrasta do 510KM/12000 obr./min., moment obr. pozostaje bez zmian. Następną odmianą tego modelu jest BT48, osiągający moc 520KM/12000 obr./min. i moment obr. 330 Nm/9000 obr./min.
1976	Alfa Romeo organizuje serię popularnych wyścigów, które są dla początkujących zawodników z Europy okazją do niedrogiej praktyki na torach. W pierwszych edycjach, o charakterze pucharu jednej marki, pod nazwą Alfasud ti Trofeo, w zawodach tych biorą udział specjalnie przygotowane Alfy Alfasud 1.3 ti z silnikami bokser o pojemności skok. 1286 cm³ (średnica x skok: 80×64 mm). Główne cechy takie, jak w wersji seryjnej: wałek rozrządu w głowicy, napędzany paskiem zębatym, blok silnika odlewany z żeliwa, głowice ze stopu lekkiego, zasilanie przez dwa poziome dwugardzielowe gaźniki, stopień sprężania podwyższony do 11:1. Silniki wzmocnione są specjalnym zestawem, przygotowanym przez Autodeltę, dodana zostaje także chłodnica oleju. Moc 126KM/6500 obr./min., moment obr. 136 Nm/4500 obr./min.
1977	Silnik Alfy 33 SC 12 turbo, to przebudowany 3-litrowy bokser z 48-zaworowym rozrządem. Pojemność skokowa zostaje zmniejszona do 2134 cm³ – średnica cylindra nadal wynosi 77 mm, skok zostaje skrócony do 38,2 mm – wartości nie notowanej we wcześniejszej historii silników Alfa Romeo. W układzie zasilania pracują dwie turbosprężarki KKK, co umożliwia uzyskanie znakomitych wartości mocy i momentu obrotowego: 640KM/11000 obr./min., 466 Nm/9000 obr./min. Powstają 2 egz. wersji SC 12 z turbodoładowaniem.
1978	Ostatnia wersja Brabhama z silnikiem Alfa Romeo w Formule 1. Model BT48 napędzany jest nowym, 12-cyl. silnikiem widlastym o kącie rozstawienia bloków 60°, z dwoma wałkami rozrządu w każdej głowicy i z czterema zaworami na każdy cylinder, rozstawionymi pod bardzo ostrym kątem. Silnik ten stanowił próbę gruntownej przebudowy 12-cyl. boksera z poprzednich wersji; mimo zmienionej zasadniczej architektury, zachował jego wymiary, tj. pojemność skok. 2995 cm³ oraz średnicę i skok tłoka 77×53,6 mm. Blok i głowice odlewane ze stopów lekkich, zasilanie przez mechaniczny wtrysk wielopunktowy Lucas, moc ponad 520KM/12000 obr./min., moment obr. 330 Nm/9500 obr./min.
1978	Po etapie pośrednim, jakim była współpraca z Brabhamem, Alfa Romeo wróciła do rywalizacji w Formule 1 z własnymi samochodami wyścigowymi, przedstawiając model Alfa 177 z 12-cyl. silnikiem bokser, stosowanym poprzednio w Brabhamie-Alfie BT45 i 46. Główne cechy i osiągi jak w modelach BT.
1979	Alfa Romeo 179, następny model F1, napędzany jest silnikiem V12, znanym z Brabhama-Alfy BT48, o takich samych cechach i osiągach. W 1981 r. moc określana na „ponad 520 KM” zostaje podniesiona do „ponad 525KM” przy 12300 obr./min.
1979	Jednocześnie z próbą powrotu do F1, firma zaczyna dostarczać silniki do pojazdów Formuły 3, na początku 2-litrowy, 4-cyl. silnik rzędowy z modelu Alfetta, specjalnie adaptowany do bolidów March i Martini przez firmę Novamotor braci Pedrazzani, m.in. przez dostosowanie do obowiązujących ograniczeń (w celu ograniczenia mocy do 165-170 KM na kołnierzach rur dolotowych montowane były zwężki o średnicy 24 mm). Inne modyfikacje silnika (omówionego w zestawieniu seryjnych silników Alfa Romeo) obejmują zwiększenie pojemności skok. z 1962 do 1997 cm³ przez zmianę obu wymiarów głównych (w celu nadania silnikowi większej agresywności metodą skrócenia skoku tłoka): średnica x skok 87×84 mm., napęd wałków rozrządu paskiem zębatym, układ mechanicznego, wielopunktowego wtrysku paliwa i wprowadzenie suchej miski olejowej. Ze stopniem sprężania zwiększonym do 12,3:1 silnik ten osiąga moc 164-168KM/5600 obr./min. i moment obr. 222 Nm/4700 obr./min.
1982	Alfa Romeo 182 otrzymuje nieco zmodyfikowany silnik V12, zachowujący pojemność skok. 2995 cm³, ale przy zmienionych wymiarach głównych: średnica i skok tłoka 78,5×51,5 mm., co nie ma znaczącego wpływu na osiągi (moc ponad 525KM/12300 obr./min., moment obr. 330 Nm/9600 obr./min.).
1982	Zdecydowane zmiany w wyścigowych Alfach Formuły 1, związane z wyraźnym prymatem silników doładowanych nad wolnossącymi. Model 182T otrzymuje nowy silnik, zaprojektowany w zakładach Autodelta pod kierownictwem Carla Chitiego. Jest to 8-cyl. jednostka widlasta, o kącie rozstawienia bloków 90°, z dwoma wałkami rozrządu w każdej głowicy i z czterema zaworami na każdy cylinder. Pojemność skok., zgodnie z limitem dla silników z turbosprężarkami ograniczona do 1,5 litra, wynosi 1497 cm³, średnica i skok tłoka 74×43,5 mm. Blok i głowice odlewane ze stopów lekkich, zasilanie przez mechaniczny wielopunktowy wtrysk paliwa SPICA, stopień sprężania obniżony do 7:1, dwie turbosprężarki Aravio (własnej konstrukcji firmy) i dwie chłodnice międzystopniowe z wymiennikami ciepła powietrze-powietrze. Moc 600KM/11200 obr./min., moment obr. 437 Nm/9000 obr./min.
1982	Zmiany w serii Alfasud ti Trofeo: w samochodach uczestniczących w wyścigowym pucharze Alfy Alfasud wprowadza się silniki bokser 1.5 ti, o pojemności skok. 1490 cm³ (średnica x skok: 84×67,2 mm), o głównych cechach takich, jak w wersji Trofeo 1.3 z 1976 r., wzmacniane przez założenie specjalnego zestawu z Autodelty. Moc 143KM/7800 obr./min., moment obr. 203 Nm/6000 obr./min.
1983	Alfa 183T, udoskonalony model Formuły 1, napędzany tym samym silnikiem V8 o pojemności 1,5 litra, który dzięki drobnym korektom osiąga moc 650KM/10500 obr./min. i moment obr. 446 Nm/9500 obr./min.
1984	W 1984 i 1985 r. wprowadzono dwa kolejne, udoskonalone w szczegółach modele F1, Alfa 184T i 185T, o cechach i wymiarach takich samych, jak w wersjach poprzednich, ale osiągające większą moc: od 700 do 800KM/11000-11500 obr./min.; moment obr. bez zmian.
1984	Stworzenie we Włoszech nowej, krajowej kategorii wyścigów prototypów sportowych dla kierowców nie będących zawodowcami: Sport Nazionale Italiano. Wszystkie samochody (np. Lucchini i Osella) napędzane są takim samym silnikiem, jest to jednostka 2.5i V6, stosowana przez Alfa Romeo w seryjnych modelach, np. Alfa GTV6, specjalnie dostosowana do potrzeb wyczynowego sportu. W celu utrzymania kosztów uczestników na przystępnym poziomie zakres adaptacji jest bardzo ograniczony; silniki mają identyczną pojemność skokową (2492 cm³) i wymiary główne (średnica x skok: 88×68,3 mm), jak seryjne jednostki 2.5 V6 (omówione w zestawieniu seryjnych silników Alfa Romeo). Z elektronicznym, wielopunktowym wtryskiem paliwa Bosch L-Jetronic i dodaną chłodnicą oleju, przy standardowym stopniu sprężania 9:1, osiągają moc 189-190KM/6600-6800 obr./min. i moment obr. 238 Nm/5400 obr./min.).
1987	Zmiany w silnikach 2.0i, dostarczanych do samochodów wyścigowych Martini i Dallara, startujących w Formule 3 – jednostka o tych samych głównych cechach i pojemności skokowej (1997 cm³) otrzymuje głowice z zapłonem dwuświecowym, czyli układem Twin Spark. Nadal obowiązuje limit 24-mm zwężki. Mechaniczny wtrysk paliwa zastąpiony przez układ elektroniczny Weber-Marelli; stopień sprężania podniesiony do 12,7:1, moc 170KM/5900 obr./min., moment obr. 231 Nm/4800 obr./min.
1987	Udział Alfy 75 w wersji 1.8i turbo w wyścigowych Mistrzostwach Świata Samochodów Turystycznych (TCC, Touring Car Championship). Pojazd pod względem technicznym opiera się na krótkoseryjnej (ale sprzedawanej katalogowo) Alfie 1.8i Turbo Evoluzione; do specyfikacji Grupy A przygotowuje go dział Alfa Corse (dawniej Autodelta). Zakres zmian w silniku, zgodnie z przepisami grupy, obejmował polerowanie układu dolotowego, zastosowanie wyczynowych wałków rozrządu i specjalnych tłoków, większej chłodnicy międzystopniowej oraz chłodnicy oleju. Pojemność skokowa, tak, jak w turystycznej wersji Evoluzione, zmniejszona z 1779 do 1762 cm³, (średnica x skok: 79,6×88,5 mm), doładowanie turbosprężarką Garrett T3, chłodnica międzystopniowa; moc 280/5500 obr./min., moment obr. 444 Nm/4000 obr./min.).
1987	We Włoszech zmiany w amatorskiej formule wyścigowej, miejscu praktyki dla najmłodszych kierowców wyczynowych. Zamiast dotychczasowej Formula Fiat Abarth (do wszystkich pojazdów jednakowych silników dostarczał Fiat, a ich adaptacją zajmowała się firma Abarth) wprowadzona zostaje Formula Alfa Boxer, a rolę dostawcy napędu przejmuje Alfa Romeo. W małych i lekkich, jednomiejscowych wyścigówkach montuje się silniki bokser w wersji 1.7, znane z Alfy 33 Quadrifoglio Verde, z bardzo nieznacznymi modyfikacjami (sucha miska olejowa, regulacja gaźników na wysoką moc, wyczynowe kolektory wydechowe i wyważanie elementów ruchomych). Pozostałe cechy i wymiary jak w odmianie seryjnej (omówionej w zestawieniu silników Alfa Romeo od 1950 r.). Zasilanie przez dwa pionowe, dwugardzielowe gaźniki; moc 123KM/6200 obr./min.
1988	Alfa Romeo 164 Pro Car. Ten niezwykły pojazd, ukrywający technikę przejętą z Formuły 1 pod karoserią modelu 164, jest prototypem skonstruowanym do nowej kategorii wyścigowej Pro Car (skr. od Production Car, planowane, ale nie zrealizowane wyścigowe mistrzostwa świata producentów). Napęd zapewnia 10-cyl. silnik widlasty o kącie rozstawienia bloków 72°, z dwoma wałkami rozrządu w każdej głowicy i 4 zaworami na cylinder, o pojemności skokowej 3500 cm³, umieszczony centralnie, wyposażony w chłodnicę oleju i osiągający moc 600KM/12000 obr./min.
1989	Alfa Romeo zaczyna dostarczać nowe silniki 2.6 V8 do pojazdów startujących w amerykańskiej Formule Indy (March 89CE, później Lola Alfa Romeo T9000 i T9100). Są to 8-cyl. silniki widlaste o kącie rozstawienia bloków 90°, z dwoma wałkami rozrządu w każdej głowicy, napędzanymi układem kół zębatych i z 4 zaworami na cylinder, o pojemności skokowej 2648 cm³ (średnica x skok: 89×53,2 mm). Blok i głowice odlewane ze stopów lekkich, zasilanie paliwem na bazie metanolu przez elektroniczny wtrysk wielopunktowy Weber-Marelli, doładowanie turbosprężarką o maks. ciśnieniu 1,52 bar, chłodnica międzystopniowa, b. wysoki stopień sprężania (11,5:1). Moc ok. 700KM/12200 obr./min., moment obr. ok. 463 Nm/8000 obr./min.).
1990	W Formule Alfa Boxer ośmiozaworowe silniki 1.7 zostają zastąpione przez nowe boksery 1.7i 16v z dwoma wałkami rozrządu w każdej głowicy, 4 zaworami na cylinder, z elektronicznym, wielopunktowym wtryskiem paliwa i trójdrożnym katalizatorem. Wszystkie cechy jak w Alfie 33 1.7 16v Quadrifoglio Verde Europa, zakres adaptacji jak w Formule Boxer w 1987 r. Moc silników 137KM/7000 obr./min.
1990	Silnik Alfy 75 1.8i turbo TCC, zachowując pojemność, główne cechy i ograniczenia narzucane przepisami Grupy A, dzięki dalszym udoskonaleniom osiąga moc 375-390KM.
1991	W kategorii wyścigów prototypów sportowych Sport Nazionale Italiano w miejsce silników Alfa Romeo 2.5i V6 wprowadza się 3.0i V6, w wersji przejętej z seryjnej Alfy 164 (omówione w zestawieniu silników seryjnych) i odpowiednio przystosowane. Główne cechy tego 12-zaworowego silnika, a także pojemność skokowa (2959 cm³) i wymiary główne (średnica x skok: 93×72,6 mm) bez zmian w stosunku do serii. Moc 230/6000-7000 obr./min., moment obr. 279 Nm/5000 obr./min.).
1992	Po wycofaniu się po 3 sezonach z rywalizacji w Formule Indy, Alfa Romeo koncentruje się na wyścigach samochodów turystycznych, w których Alfę 75 zastępuje nowy model 155 2.0i turbo 16v GTA, oparty na wersji Q4 i napędzany 2-litrowym silnikiem przejętym z Lancii Delta Integrale (omówionym w zestawieniu silników Alfa Romeo od 1950 r.). Silnik przystosowany jest do potrzeb wyścigowych zgodnie z przepisami włoskiej formuły SuperTurismo na 1992 r. Pojemność skokowa, wymiary główne i podstawowe cechy silnika jak w 16-zaworowej wersji katalogowej; moc 400KM/6500 obr./min., moment obr. 492 Nm/4500 obr./min.).
1993	Zmiany w programie wyścigowym Alfa Corse: przygotowanie 2 różnych wersji Alfy 155, jednej wg specyfikacji nowej, międzynarodowej kategorii D2, drugiej do D1, co oznaczało udział w niemieckiej edycji mistrzostw samochodów turystycznych DTM (Deutsche Tourenwagen Meisterschaft). Do DTM przeznaczona jest Alfa 155 2.5 V6 TI Turismo D1, cechująca się znacznym zakresem przeróbek, zgodnie z liberalnymi przepisami tej klasy. Napędza ją 6-cyl. wolnossący silnik widlasty o kącie rozstawienia bloków 60°, ułożony wzdłużnie, częściowo przed przednią osią, z dwoma wałkami rozrządu w każdej głowicy, napędzanymi układem kół zębatych i z 4 zaworami na cylinder, o pojemności skokowej 2498 cm³ (średnica cylindra wynosząca 93 mm jest wymiarem przejętym z seryjnej wersji silnika 3.0 V6, bardzo skrócony skok tłoka ma długość: 61,3 mm). Blok i głowice odlewane ze stopów lekkich, zasilanie przez elektroniczny wtrysk wielopunktowy Weber-Marelli, wysoki stopień sprężania 12,5:1. Moc 400-420KM/11500 obr./min., moment obr. 290 Nm/8000 obr./min.; w 1994 r. 300 Nm/9000-9500 obr./min. W 1995 r. zmiana wymiarów głównych w kierunku dalszego skrócenia skoku tłoka (średnica x skok: 96×57,5 mm), bez wpływu na pojemność skokową; wzrost mocy do 420-450KM/11500-12000 obr./min. i momentu obrotowego do 302 Nm/9000 obr./min.
1993	Do startów w wyścigach samochodów turystycznych w nowej kategorii D2 przeznaczona jest Alfa 155 2.0 TS 16v Turismo D2. Normy techniczne klasy w zakresie silników zakazują stosowania doładowania oraz ograniczają pojemność do 2 litrów, a prędkość obrotową do 8500 obr./min. Alfę 155 D2 napędza 4-cyl., rzędowy silnik, montowany poprzecznie i nachylony do tyłu, z dwoma wałkami rozrządu w głowicy, napędzanymi paskiem zębatym i z 4 zaworami na cylinder, o pojemności skok. 1998 cm³ (równe wymiary średnicy cylindra i skoku tłoka: 86×86 mm. Blok odlewany z żeliwa, głowica ze stopów lekkich. Zasilanie przez elektroniczny wtrysk wielopunktowy Weber-Marelli, stopień sprężania 12,5:1, w układzie zapłonowym 2 świece na każdy cylinder. Moc 275KM/8200 obr./min., moment obr. 240 Nm/6000 obr./min. W 1994 r. wzrost mocy do 285KM/8500 obr./min. W 1995 r. drobne zmiany w osiągach: moc 285KM/8300 obr./min., moment obr. 248 Nm/6500 obr./min. W 1997 r. jeszcze jedno wzmocnienie: moc 305KM/18500 obr./min., moment obr. 270 Nm/7000 obr./min.
1994	Kolejna zmiana w kategorii Sport Nazionale Italiano: silniki 3.0i V6 12v zastąpione przez wersję 24v z dwoma wałkami rozrządu w każdej głowic, przejętą z Alfy 164 3.0 V6 Super. Z ograniczonymi modyfikacjami (np. dodanie chłodnicy oleju) silniki te osiągają moc 260KM/7500 obr./min., moment obr. 280 Nm/6000 obr./min.
1996	Znaczne modyfikacje silnika Alfy 155 2.5 V6 TI startującej w wyścigach DTM. Kąt rozwidlenia cylindrów zmieniony z 60° na 90°, następna korekta wymiarów skracająca skok tłoka bez zmiany pojemności skokowej (średnica x skok: 98×55,2 mm). W układzie zapłonowym wprowadzenie 2 świec na każdy cylinder. Wzrost mocy do 460KM/11500-11800 obr./min. i momentu obr. do 304 Nm/9000 obr./min. na początku sezonu, od połowy sezonu do 490KM/12000 obr./min. i momentu obr. do 312 Nm/9000 obr./min.
1998	Alfa Romeo 156 2.0 TS Grupa N: nowy model firmy, spełniający wymogi Grupy N, oferowany jest kierowcom ścigającym się w klasie N5 (silniki wolnossące o pojemności do 2 litrów) we włoskiej edycji wyścigów samochodów turystycznych (ITC – Italian Touring Car Championship). Silnik 2.0 TS jest taki sam, jak w seryjnych 156, z 4 zaworami na cylinder, zapłonem dwuświecowym, zmiennymi fazami rozrządu i zmienną geometrią kanałów dolotowych. Po nieznacznych przeróbkach, ze stopniem sprężania podwyższonym do 12,5:1, osiąga moc 180KM, a w 1999 r. w wersji nazwanej Superproduzione: 215 KM.
1998	W tym samym czasie we włoskich wyścigach kategorii Superturismo pojawia się Alfa 2.0 TS SuperTurismo (dawniej klasa D2, w której startowały Alfy 155 2.0 TS), przygotowana według norm dających więcej swobody niż grupa N. Silnik, przejęty z wspomnianego modelu 155 (i przy nim omówiony), o pojemności skok. 1998 cm³ (średnica x skok: 86×86 mm), zmodyfikowany przez wprowadzenie zmiennych faz rozrządu i zmiennej geometrii kanałów dolotowych, osiąga moc 310KM/8250 obr./min.
1999	Alfa Romeo GTV 3.0 V6 24v Gtv Cup Trophy, to niewiele różniąca się od seryjnej GTV, przystosowana zgodnie z przepisami FIA do udziału w rozgrywanych we Włoszech wyścigach „jednej marki” o Puchar GTV dla kierowców nie będących zawodowcami. Samochody przygotowywane są przez Fiat Corse. Przeróbki silników ograniczają się do zmian w elektronice sterującej zasilaniem i zapłonem oraz korekt w układzie dolotowym i kolektorach wydechowych. Moc 230KM/6900 obr./min.
2000	Alfa 147 Superproduzione, fabrycznie przygotowana zgodnie z przepisami FIA do wyścigów w kategorii Superproduction, napędzana jest przez 2-litrowy silnik przejęty z wersji katalogowej i poddany modyfikacjom, które obejmują wprowadzenie wyczynowych wałków rozrządu (ale bez systemu zmiennych faz rozrządu, nie dopuszczanych przez przepisy), odciążenie koła zamachowego, korektę układu dolotowego wraz ze sportowym filtrem powietrza, specjalne kolektory wydechowe w układzie 4 do 1 i dodanie chłodnicy oleju. Stopień sprężania 11:1, moc 220KM/7700 obr./min., moment obr. 222 Nm/6000 obr./min

Artykuły na temat silników Alfa Romeo:

Silniki Alfa Romeo – kalendarium

Silniki po 1950 roku, do roku 2002

Silniki wyczynowe Alfa Romeo – kalendarium do roku 2000

Historia Alfa Romeo

Kategorie